Rozdział V

Podjechałem pod dosyć duży i ładny dom Lucy. Drewniane schody prowadziły wprost do dużych drzwi. Okna pozasłaniane były białymi firankami, przez które prześwitywały doniczki z kwiatami. Dom otoczony był ładnym płotkiem, który biegł dookoła działki. Wysiadłem z samochodu upewniając się, czy na pewno jest odpowiednia godzina. Poszedłem wzdłuż pozbruku, który prowadził prosto do schodków. Wspiąłem się na nie, lekko pukając do drzwi. Po chwili usłyszałem czyjeś kroki i dźwięk przekręcania kluczy. W progu stała promieniująca radością Lucy. Uśmiechała się pogodnie, wpatrując się we mnie.
- Hej.- przywitała się, na co odpowiedziałem uśmiechem. Dziewczyna zaraz potem wpuściła mnie do środka gestem ręki.- Pójdę do góry po torebkę, zaczekasz?- zapytała, a ja skinąłem głową. Stałem w dosyć dużym salonie, który łączył się z korytarzem. Po środku stał duży telewizor plazmowy, kanapa i dwa fotele. Po prawej stronie, przy dwóch oknach stał biały fortepian, a po przeciwnej stronie duża komoda, na której poustawiane były pamiątkowe zdjęcia. Nie widziałem dokładnie co jest na nich przedstawione, ale zapewne były to jakieś postacie. Zorientowałem się, że Lucy musiała żyć jak normalna nastolatka, zanim Cora ją ugryzła... Ciekawe czy lubi to życie? Życie-jako wilkołak. Z moich myśli wyrwał mnie stukot nóg na podłodze. Zorientowałem się, że to Lucy, która zbiegała po schodach. Teraz zauważyłem jaka dziewczyna była ładna. Miała długie brązowe włosy, które lekko zakręcały się na samym końcu. Duże zielone oczy, trochę przypominające Lydii. Ubrana w jasną sukienkę i balerinki wyglądała bardzo dziewczęco.
- Idziemy?- zapytała, podchodząc bliżej.
- Jasne.- wyjąłem kluczyki, po czym poszedłem do wyjścia jej domu. Zauważyłem jak Lucy gasi światło, a następnie zaklucza swój dom. Razem z dziewczyną poszedłem prosto do mojego samochodu. Włączyłem radio, które zagłuszało stałą ciszę.
- Jak ci się układa, po tym jak zostałaś...wilkołakiem?- zapytałem po chwili, widząc jej skupienie. Chyba wyrwałem ją z zamyślenia, bo lekko podskoczyła na mój głos.
- Dobrze, chyba.- odparła po chwili wahania.- Chyba wolałam tamto życie.- powiedziała zaraz potem. Poczułem jak robi mi się jej żal. Czasem czułem, że też wolałem tamto życie. Zanim Scott stał się jednym z nich... ale w niektórych momentach wydawało mi się, że nie umiał bym żyć nie wiedząc nic o wilkołakach. Tak naprawdę to uwielbiałem. Uwielbiałem pomagać Scott'owi, mojemu tacie, rozwiązywać sprawy.  Nieważne co się wydarzyło...to i tak nigdy nie przestanie być prawdą, nie cofnę czasu.
- Hm...chyba też są jakieś zalety.- powiedziałem starając się ja pocieszyć.
- Tak, ale właśnie przez to.- wskazała na siebie palcem.- straciłam chłopaka.- dodała po chwili. Zrobiło mi się jeszcze bardziej przykro. Lucy była tylko zwykła nastolatką, szukającą swojej miłości.
- Może to nie był ten właściwy.- podpowiedziałem. Lucy nic nie odpowiedziała i przez chwilę myślałem, że ją uraziłem. Jednak cisza nie trwała długo, gdyż dziewczyna zaczęła znów mówić.
- Być może... trudno znaleźć chłopaka, który zaakceptowałby takie coś.- wydawało mi się, że brunetka próbuje się zaśmiać, ale jej to nie wychodzi. Spojrzałem na nią z ukosa. Miała niewyraźny wyraz twarzy, trochę zadowolony, trochę smutny i zatopiony w myślach.
- Chyba, ze jest taki sam jak ty.- powiedziałem nadal wpatrując się w drogę. Po wypowiedzeniu tych słów dojechaliśmy na miejsce. Wysiadłem z samochodu, podobnie jak Lucy, która mimo tej wymiany zdań nie straciła poczucia humoru. Uśmiechnęła się lekko po czym ruszyła w stronę kina. Ostatnio wyszedł jakiś nowy film z bardzo przystojnym aktorem, na którego Lucy tak bardzo chciała iść więc się zgodziłem. Niechętnie, ale jednak. Kupiłem dwa bilety, popcorn i dwie cole. Podałem jeden kubek Lucy, prowadząc ją w stronę sali. Nagle dziewczyna stanęła jak wryta, patrząc prosto przed siebie. Uśmiech zniknął z jej twarzy, natomiast pojawiło się zdziwienie, smutek i złość jednocześnie.
- Lucy?- zapytałem trochę niespokojnie. W jednej chwili pomyślałem, że zaraz upuści kubek z napojem. Jednak dziewczyna szybko pokręciła głową, po czym spuściła wzrok na dół.- Coś nie tak?- zapytałem starając się jej jakoś pomóc.
- Przepraszam...zobaczyłam mojego byłego i...- nie dokończyła zdania, jakby wyrosła jej wielka gula w gardle, która nie pozwala jej mówić.
- Rozumiem.- uśmiechnąłem się lekko, Lucy jeszcze chwilę na mnie spoglądała, po czym weszliśmy do sali. Okazało się, że na tego "przystojnego aktora" przyszły prawie same dziewczyny, więc ja...byłem chyba jedynym chłopakiem na sali. Zrobiło mi się trochę głupio, ale nadal szedłem za Lucy, która wydawała się być zafascynowana. Usiedliśmy mniej więcej po środku sali, wpatrując się w reklamy.
- Jestem tutaj jedynym chłopakiem?- zapytałem rozglądając się. Lucy wymusiła słaby uśmiech.- Hej...nie przejmuj się. Musisz o nim zapomnieć i bawić się dobrze.- wiedziałem, że jeszcze niedawno przeżywałem tak bardzo kiedy Lydia nie chciała ze mną chodzić. Nie mogłem się tak po prostu dobrze bawić i uśmiechać, a teraz sam radziłem Lucy, żeby to robiła? Lydia. Pomyślałem przez chwilę, ale moje myśli zagłuszyły piosenki z reklam. Rozsiadłem się wygodnie, biorąc do ręki popcorn, kiedy wreszcie zaczął się film. Przez cały czas prawie nie odezwałem się do Lucy, która chyba straciła całe poczucie humoru w sobie, jakie miała na początku. Pzez chwilę myślałem, że to może przeze mnie, ale potem wybiłem to sobie z głowy. Nie wszystko co się dzieje musi być moją winą. Ale niektóre rzeczy tak. Przeważnie te gorsze są moją winą...
- Możemy wyjść?- Lucy spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. Pokiwałem głową, jakbym chciał jej pomóc. Nawet ten przystojny aktor, który wcale nie był taki ładny jej nie pomagał. Mimo iż inne dziewczyny wpatrywały się w ekran jak zahipnotyzowane.
Po wyjściu z całego budynku, zatrzymałem się przy samochodzie.
- Coś się stało? Nadal myślisz o swoim byłym?- zapytałem spoglądając na jej twarz. Była ładna, nawet gdy się smuciła. Chociaż wolałem kiedy jej oczy były roześmiane, miały w sobie wtedy dużo blasku. Teraz patrzyły na mnie, jakby nie miały głębi i były całkiem szare, bez życia.
- Tak...to nie daje mi spokoju. Ja nadal go kocham. To wszystko przez to, że teraz jestem tym czymś.- powiedziała ze smutkiem w głosie.
- Według mnie to nic złego. W końcu...mój najlepszy przyjaciel to wilkołak.- zauważyłem, że Lucy wzdrygnęła się na wypowiedzenia tego słowa. Uśmiechnęła się lekko, po czym odgarnęła włosy z twarzy.
- Chciałam być normalna...chodzić do szkoły, do kina, płakać na jakiś romansidłach...- powiedziała z żalem.
- Nadal możesz to robić.- powiedziałem robiąc ku niej jeden krok. Staliśmy teraz dosyć blisko siebie. Miałem ochotę chwycić ją za rękę, ale tego nie zrobiłem. Dziewczyna tylko wykrzywiła kąciki ust w słabym uśmieszku, po czym wsiadła do samochodu.
________________________________________________________

Po odwiezieniu Lucy do domu, wstąpiłem do Scott'a. Czułem, że muszę z nim porozmawiać, o wszystkim. Dawno tego nie robiliśmy, albo co najgorsze, ktoś nam przeszkadzał. W szkole byliśmy oblęgani przez innych, którzy mieli pilnować Scott'a, a potem wilkołak gdzieś znikał. Zapewne po szkole chodził do Allison, z którą chyba teraz mu się dobrze układało. Zapukałem do drzwi, od razu je otwierając. Przyzwyczaiłem się do tego, ze sam wchodzę do jego domu. Przywitałem się z mamą Scott'a, która widocznie dzisiaj nie miała nocnej zmiany w szpitalu. Pani McCall powiedziała tylko, że Scott jest do góry, a ja od razu się tam udałem. Wchodząc do jego pokoju, zauważyłem, że wilkołak siedzi przy swoim biurku. Kiedy usłyszał kroki odwrócił się, a następnie spojrzał na mnie,
- Hej... coś się stało?- zapytał. Kiedyś by o to nie zapytał...pomyślałem. Tak rzadko go teraz odwiedzałem, że kiedy tylko przekroczyłem próg jego pokoju było to co najmniej dziwne.
- Nie. Właśnie byłem z Lucy w...-ugryzłem się w język. Może nie powinienem mówić Scott'owi? Może uzna, że szukam pocieszenia u byle kogo po śmierci Lydii?
- Przyjaźnisz się z nią teraz?- zapytał Scott z głosem pełnym nadziei. Nadziei, że wreszcie gdzieś wychodzę, że zacząłem normalnie układać sobie życie, że nie siedzę już w domu przed laptopem i wiem, że istnieje takie coś jak kino czy bar.
- Nie wiem.- odpowiedziałem krótko. Rzeczywiście tak było..."To tylko przyjacielskie wyjście" przypomniałem sobie słowa Lucy.- Akurat obydwoje znaleźliśmy się w małym dołku, więc poszliśmy do kina.- powiedziałem po chwili namysłu. Scott lekko się uśmiechnął, ale zaraz znów opuścił kąciki swoich ust.
- Hm...- nie wiedziałem co to "hm" dokładnie miało oznaczać, więc nie pytałem. Stałem opierając się o framugę drzwi, z założonymi rękoma wpatrując się w przyjaciela.
- A ty jak się czujesz?- zapytałem po chwili przypominając sobie, że nawet nie zapytałem Scott'a co u niego.
- Po tym jak dowiedziałem się, że jakieś stado uważa, że współpracuje z Peter'em i próbuje mnie odwilkołaczyć? Całkiem nieźle.- odparował wilkołak.
- Odwilkołaczyć?- zapytałem z uśmiechem na twarzy.
- Oh...wiesz o co mi chodzi.- powiedział również z uśmiechem na twarzy.Razem ze Scott'em krótko się zaśmialiśmy.
- Co jeśli im się uda? Jeżeli tamto stado naprawdę mi coś zrobi...- Scott jakby tracił w siebie wiarę.
- Nie.- powiedziałem stanowczo chwilę potem.- Maddie Hale miała porozmawiać z tym stadem. Zaraz do niej zadzwonie i dowiem się, czy coś wywnioskowała.- już miałam w ręku telefon. Wybrałem numer do Maddie, która dosyć szybko odebrała.
- Halo?- usłyszałem jej zmęczony głos w słuchawce.
- Spotkałaś się ze swoim stadem?- zapytałem pełen nadziei.
- Oh...jeszcze nie.- odparła.- Obiecuję, że to zrobię. Tylko nie teraz.- powiedziała. Przez chwilę panowała cisza.
- Halo? Maddie?- dopytywałem, chociaż nikt się nie odezwał. Dziewczyna po prostu się rozłączyła bez żadnego pożegnania, czy chociażby poinformowania, że musi kończyć. Przewróciłem oczami spoglądając na Scott'a, który był bardzo blady.
- I co? Zobaczyła się z tym stadem? Nadal chcą mnie zabić?- dopytywał zdenerwowany.
- Tak, widziała się z nimi.- odpowiedziałem bez namysłu.

Rozdział IV

- Co chcą mi zrobić? Czarownik? Przecież to...niedorzeczne.- Scott mówił pełnym napięcia głosem. Właśnie staliśmy w szkole, czekając na dzwonek, który oznajmiłby pierwszą lekcję. Cora stała oparta o szafkę, wpatrując się w Scott'a.
- Też tak myślę. Dobra...trzeba coś zrobić.- powiedziała Cora, która dopiero teraz się odezwała.
- Co masz na myśli?- zapytałem.
- Trzeba pilnować Scott'a, musimy cię bronić.- odpowiedziała po chwili. Nagle rozbrzmiał głośny dzwonek, cała nasza trójka ruszyła korytarzem do klasy. Lekcje mijały szybko, aż do pewnego momentu. Ponownego spotkania z panią Smith- moją psycholog. Miałem już tego dosyć, nie byłem nienormalny. Moje sny przyprawiały mnie o dreszcze i były nieco dziwne, ale nie nienormalne. Pani Smith przyszła dzisiaj wyjątkowo wcześnie, więc od razu otworzyła mi drzwi i uśmiechnęła się do mnie promiennie. Na stoliku stały dwie filiżanki, z których unosiła się para. Rozsiadłem się na fotelu, widząc znajome otoczenie. Chciałbym jak najszybciej wyjść, mieć to już za sobą, nie słuchać pani pedagog, ani jej pouczeń.
- Jak u ciebie? Zauważyłam, że ostatnio dobrze sobie radzisz.- pani Smith jak zwykle wydawała się być miła i troskliwa, ale trochę nachalna. Ale w końcu to jej praca, a ja jestem pogubionym uczniem, który musi do niej przychodzić.
- Przyjaciele mi pomagają.- odburknąłem prawie niedosłyszalnie.
- To dobrze.... a coś się zmieniło, od śmierci Lydii?- zapytała. Spojrzałem na nią nerwowo, ale potem spuściłem wzrok na ziemię.
- Nie.- przeszedł mnie dreszcz na myśl o moich strasznych snach. Od pewnego czasu przed nikim nie umiałem się otworzyć, tylko Corze powiedziałem o moich snach. Wyrwałem się z myśli, znów spoglądając na panią Smith.
- Widzę, że dzisiaj nic mi nie powiesz.- uśmiechnęła się, po czym wstała. Zrobiłem to samo i poszedłem w kierunku drzwi, zabierając z podłogi mój plecak. Zarzuciłem go na jedno ramię i wyszedłem, żegnając się z panią pedagog. Na korytarzu chodziło dużo uczniów, wszyscy byli roześmiani i pogodni. Dokuczali sobie nawzajem, śmiejąc się z tego. Włożyłem do uszu słuchawki i poszedłem wzdłuż zatłoczonego korytarza. Chciałem jak najszybciej dostać się do mojej szafki, żeby zdążyć na lekcje. Właśnie w momencie, w którym tam doszedłem rozbrzmiał się głośny dzwonek. Westchnąłem, po czym otworzyłem niebieskie drzwiczki. Na podłogę zleciała mała karteczka. Schyliłem się, by ją podnieść.
Spotkajmy się dzisiaj po szkole,
przy twojej szafce.
Cora
Ścisnąłem karteczkę w ręku, następnie wyjąłem parę książek i udałem się do klasy. Przez całą przerwę nigdzie nie mogłem dostrzec twarzy Scott'a. Miałem nadzieję, że Cora jest przy nim, albo Allison. Nie możemy pozwolić, żeby coś mu się stało. I pomyśleć, że jeszcze dwa dni wcześniej nie wierzyłem w czarowników. Wchodząc do klasy, zauważyłem, że mój przyjaciel siedzi na swoim miejscu. Obok niego roześmiana Allison, a z tyłu Cora, która wpatrywała się w zeszyty. Nauczyciela jeszcze nie było, więc mieliśmy chwilę by porozmawiać. Usiadłem obok brunetki, która na mój widok uniosła głowę. Uśmiechnęła się lekko, po czym spojrzała na zaciśniętą w mojej pięści karteczkę.
- Po co chcesz się spotkać?- zapytałem.
- Musimy pogadać...- po tych słowach do klasy wpadł nauczyciel. Od razu po jego wejściu zaczęła się dosyć nudna lekcja. Przez całą lekcje wpatrywałem się jak Cora pisze coś w zeszycie, Allison szepta coś na cho Scott'owi, a Lucy pisze do kogoś sms'y. Przez chwilę poczułem jakby brakowało tutaj jakiejś części układanki. Była nim Lydia. Brakujący puzel w naszej paczce, który już nigdy nie wróci. Poczułem jak kręci mi się w głowie, a moje pięści zaciskając się na ławce. Spojrzałem na rozmazaną twarz nauczyciela, ale zaraz potem zacząłem odliczać. Z każdą kolejną liczbą klasa stawała się wyraźniejsza, a mój oddech bardziej wyrównany. Odetchnąłem z ulgą, wracając do książek. Po dzwonku ruszyłem w wyznaczone miejsce Cory. Chwilę stałem przy mojej szafce spoglądając na innych, którzy z zadowoleniem wychodzą ze szkoły. Nagle ją zauważyłem, szła korytarzem, w reku trzymając książki. Jej brązowe włosy lekko opadały na ramiona, a oczy wpatrzone były we mnie. Również podniosłem wzrok, czując na mnie jej spojrzenie.
- Stiles...nadal nie porozmawialiśmy o twoich snach.- powiedziała wpatrując się w moje drżące ręce.
- Są straszne, jakby...prawdziwe.- powiedziałem. Zauważyłem współczujący wzrok Cory, która teraz lekko potakiwała głową.- Budzę się z krzykiem, a zawsze śni mi się to samo. Lydia. Lydia, którą ja zabijam.- odparłem po chwili. Usłyszałem jak Cora wypuszcza powietrze, jakby wstrzymywała oddech.
- To straszne... ale co zrobić, żebyś nie miał tych koszmarów?- zapytała. Już chciałem odpowiedzieć, że gdybym wiedział pewnie bym się do tego zastosował, ale nic nie mówiłem. Spoglądałem w podłogę, niemalże widząc w niej swoje odbicie.
- Nie wiem.- powiedziałem.
- Może...musisz zapomnieć.- powiedziała łamiącym się głosem. Poczułem jak się do mnie zbliża, jedną ręką chwytając mnie za ramię. Odsunąłem od niej głowę, spuszczając wzrok.
- Przepraszam... nie mogę.- wybełkotałem. Poprawiłem swój plecak na ramieniu, po czym wyszedłem.

________________________________________

Wyszedłem ze szkoły, czując powiew zimnego powietrza. Na chwilę przymknąłem oczy, czując ukłucie w brzuchu. Nie chciałem urazić Cory, nie chciałem nikogo urażać. Ale jak mam tego nie robić? Tak bardzo bym chciał, żeby Lydia wróciła. Kiedy szedłem zatopiony we własnych myślach, wpadłem na kogoś. Ku mojemu zdziwieniu to Lucy, która właśnie się do mnie uśmiechała.

- Cześć Stiles. Coś nie tak, źle wyglądasz...- powiedziała z uśmiechem na twarzy. Przyjrzałem się jej brązowawym włosom i zielonym oczom. Były podobne do Lydii. 

- Nie...ja tylko, zastanawiałem się.- odpowiedziałem wymuszając uśmiech. Prawie nie znałem Lucy, ale ją lubiłem, na swój sposób. W końcu uratowałem ja kiedyś, to dzięki mnie dowiedziała się, że jest wilkołakiem... 

- Może...wyskoczymy gdzieś razem?- zapytała, a ja omal się nie udusiłem.

-Co?- zapytałem szerzej otwierając oczy. Lucy zaśmiała się, a potem poklepała mnie po ramieniu.

- Spokojnie. To tylko przyjacielskie wyjście. Może...do kina?- uśmiech znów pojawił się na jej twarzy. Moje kąciki ust uniosły się lekko pod górę. Może rzeczywiście powinienem iść...potrzebuję takiego oderwania się od rzeczywistości.

- W takim razie przyjdź po mnie o 19.- Lucy pomachała mi na pożegnania, po czym odeszła. Zrobiło mi się cieplej na duchu, po czym również odjechałem do domu. Tata już tam na mnie czekał z dobrym i ciepłym obiadem. Zjadłem dzisiaj więcej niż zwyczajnie, nawet wziąłem dokładkę. Miguel przyglądał mi się z rozszerzonymi ustami.

- Coś z tobą nie tak? Ostatnim razem kiedy tyle zjadłeś były święta.- mój kuzyn wziął szklankę soku i wziął solidny łyk. Zaśmiałem się z jego żartu, poczułem, że od dawna nie było mi tak dobrze. 

- Tato...mogę dzisiaj wyjść o 19?- zapytałem pełen nadziei, że się zgodzi.

- Jasne...idź.- mój tata ostatnio był dla mnie bardzo miły, może to dlatego, że tyle ostatnio przeszedłem. Pewnie ucieszył się, że zechciałem gdziekolwiek wyjść. Nie robiłem tego już od miesiąca. 

- Randka?- zapytał Miguel, z uśmiechem na twarzy. Nic nie odpowiedziałem.- Ha! Wiedziałem! Nasz mały Stiles w końcu się zakochał!- zaczął wrzeszczeć na całą kuchnię. "Byłem już zakochany..." chciałem powiedzieć, ale ugryzłem się w język myśląc, że zepsuję całą dobrą atmosferę, która rzadko teraz występowała w naszym domu. 

- Ty też byś mógł sobie kogoś znaleźć.- odparłem ze śmiechem w głosie.

- Jasne...nawet nie wiesz ile panienek ustawia się do mnie kolejkami.- powiedział z satysfakcją. Parsknąłem śmiechem, udając, że się duszę. 

- Jakoś ich nie widać.- odpowiedziałem. Resztę zjedliśmy w ciszy, czasem rzucając jakimś śmiesznym dowcipem. Widziałem, że mój tata też się uśmiecha. Po chwili jednak wstał od stołu i odszedł bez słowa do swojego biura. Bardzo dużo czasu tam spędzał, przeglądając jakieś sprawy. Spojrzałem na godzinę, zostało mi jeszcze tak dużo czasu do wyjścia, a ja nie miałem co ze sobą zrobić. Ja również wstałem z krzesła idąc w stronę biura mojego taty. Może powinienem z nim porozmawiać, dawno tego nie robiłem. Przejmowałem się tylko sobą, nie interesowało mnie czy ma on teraz jakieś problemy. Zapukałem lekko w drewniane drzwi, po czym wszedłem do środka. Nic się tutaj nie zmieniało już od paru miesięcy. Nawet zdjęcia na tablicy korkowej wydawały mi się już znajome. Podszedłem bliżej, siadając na jednym z foteli.
- Jak ci idzie praca?- zapytałem, opierając głowę o framugę fotela. Mój tata spojrzał na mnie spod przymrużonych powiek.
- Ostatnio słabo... Nie rozwiązałem żadnej sprawy odkąd...- nie dokończył zdania. Wiedziałem, ze chce powiedzieć "Odkąd znaleźli ciało Lydii". Kiwnąłem głową, po czym podszedłem bliżej. Zauważyłem jakieś zdjęcia. Przedstawiały rannego mężczyznę z zakrwawioną głową, jakby mocno się o coś uderzył. Wziąłem drugie zdjęcie, które było zrobione z drugiej strony. Od razu rzuciły mi się w oczy ślady pazurów.
- Nie powinieneś na to patrzeć.- mój tata wziął ode mnie obydwa zdjęcia. Westchnąłem po czym oparłem się o biurko.
- To sprawka wilkołaka...tylko jakiego? Peter znów próbuje zabijać?- zapytałam sam siebie. Musiałem powiadomić o tym Scott'a, chociaż on chyba miał dużo na głowie.
- Jeżeli tak, złapiemy go.- zapewnił szeryf.
- Tato, nie udało wam się go złapać ostatnim razem.- przypomniałem mu.- nie jest tak łatwo go wytropić. Jeżeli chcesz, mogę poprosić Derek'a...- mówiłem dalej, ale mój tata mi przerwał.
- Żadnych pomocy. Muszę poradzić sobie sam. Stiles...jeżeli teraz nie złapie Petera wyleją mnie z pracy.- powiedział łamiącym się głosem. Szerzej otworzyłem moje oczy, spoglądając na niego z ukosa.
- Nie mogą...przecież ty...- znów nie dokończyłem.
- Od ostatniego czasu nie dokończyłem żadnej z tych spraw.- wskazał na stertę papierów.
- Tym razem ci się uda. Zobaczysz, zrobimy to razem.- spojrzałem na niego. Uśmiechnął się do mnie lekko, jakby to wymuszając. Odwzajemniłem uśmiech, po czym podszedłem do drzwi. Już miałem otwierać klamkę, kiedy mój tata powiedział.
- Dzięki.

Rozdział III

Otworzyłem oczy, czując ból w tylnej części głowy. Zauważyłem jak kelnerka, Miguel i inni ludzie przyglądają mi się z przestraszeniem. Na ich twarzach zawitała  teraz ulga. Przetarłem oczy i spróbowałem się podnieść. Zaraz poczułem jak mój kuzyn mi pomaga, chwytając za moje ramię. Rozejrzałem się po barze, próbując przypomnieć sobie co się stało. Jedyne co miałem w głowie to widok Lydii. Za każdym razem był tak samo przerażający.
- Stiles?- usłyszałem słaby głos dziewczyny, która przedziera się przez tłum. Spojrzałem na jej brązowawe włosy, które świeciły się pod wpływem światła. Jej niebieskie oczy, które teraz wyglądały na przestraszone. Nigdy jej nie widziałem, ale ona znała moje imię. Trochę mnie to przeraziło, ale jednocześnie zaskoczyło. Spróbowałem wstać, poczułem, że mój kuzyn mnie podtrzymuje. Usiadłem na zimnej podłodze, chwytając się za głowę.
- Znamy się?- spojrzałem na nią. Dziewczyna nadal stała pośród tłumu, wlepiając we mnie swoje duże niebieskie oczy.
- Możemy porozmawiać?- powiedziała słabym głosem.

--------------------------------------------------------------------------------

Siedziałem przy stołu razem z Miguelem i tą dziewczyną. Ręce miała ułożone na stole, jej mina nie mówiła zbyt wiele. Kogoś mi przypomina...ale nie mogłem skojarzyć do kogo jest podobna. Długo się nad tym zastanawiałem, ale ból głowy mi na to nie pozwolił. Naprawdę musiałem dosyć mocno się w nią uderzyć. Kelnerka ze strachu przyniosła mi nawet szklankę wody za darmo, którą teraz piłem. Brunetka ubrana była w czarną skórzaną kurtkę, jeansu i ciemne botki. Była bardzo szczupła i ładna.
- Kim jesteś...skąd mnie znasz?- zapytałem po raz kolejny patrząc w jej niebieskie oczy.
- Nawet nie zdążyłam się przedstawić.- powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy- Nazywam się Maddie, Maddie Hale.- uśmiechnęła się szeroko. Szerzej otworzyłem usta, jakby nie wierząc w jej słowa. Myślałem, że cała rodzina zginęła  pożarze.
- Znasz Dereka?- zapytałem, chociaż dokładnie znałem odpowiedź. Dziewczyna lekko skinęła głową. Już chciałem zadać kolejne pytanie, jednak Maddie zaczęła mówić.
- Dopiero niedawno dowiedziałam się o jego istnieniu... myślałam, że zginął. On i Cora...nie mogę w to uwierzyć. Jestem ich kuzynką, słyszałam, ze mają, a właściwie macie problemy z Peter'em. Kiedy dowiedziałam się, że żyją postanowiłam od razu przyjechać. Byłam u nich, ale postanowiłam znaleźć Scott'a. Nie było go w domu, a jego mama powiedziała, że często tu przebywa ze swoim przyjacielem.- dokończyła, zaraz potem nabrała powietrza, jakby opowiadanie ją zmęczyło. Długo zastanawiałem się jak to możliwe, że nie wiedziała iż jej kuzyni nadal żyją. Jednak spoglądając na to w jaki sposób Cora dotarła do Derek'a nic nie wydawało mi się być dziwniejsze.
- Scott'a nie ma w domu?- zapytałem, jakby to było najistotniejsze. Zastanawiałem się gdzie teraz jest, może u Allison... przeszło mi przez myśl.
- Hm...tak, ale nie znam go prawie.- powiedziała dziewczyna robiąc krzywą minę.
- Dlaczego chciałaś go znaleźć?- po raz pierwszy odezwał się Miguel. Siedział z boku jedząc zapiekankę. Nawet nie zauważyłem, żeby coś zamawiał. Skierowałem wzrok na Maddie, która wydawała się być spięta.
- Chciałam przekazać mu bardzo ważną informację.- powiedziała twardym tonem.
- Jaką?- zapytałem robiąc zdziwioną minę.
Przez chwilę Maddie nic nie odpowiadała bawiąc się końcówką swoich brązowawych włosów. W końcu spojrzała na mnie trochę zdenerwowanych, trochę urażonym wzrokiem.
- Możecie mnie do niego zaprowadzić?- zignorowała moje pytanie ciągnąć rozmowę. Rozejrzałem się po barze, w którym teraz było niemal pusto. Ciekawe skąd domyśliła się, że to właśnie on jest tym przyjaciele Scott'a. Może dlatego, że wszyscy krzyczeli moję imię w momencie  upadku?
Odgoniłem wszystkie myśli z mojej głow, nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć AMiguel zrobił to za mnie.
- Nie wiemy gdzie jest...możemy spróbować do niego zadzwonić.- powiedział wyciągając swój telefon z kieszeni. Kątem oka zauważyłem jak wybiera numer Scott'a, a następnie przykłada słuchawkę do ucha. Zwróciłem wzrok na kuzynkę Derek'a, teraz już wiem do kogo była podobna. Do Cory...tak mi się przynajmniej wydawało. Mógłbym nawet powiedzieć, że wyglądały jak siostry. Przez chwilę słyszałem ciche łączenie sygnału ze Scott'em, ale po chwili dźwięk ucichł. Miguel odłożył telefon na stół.
- Nie odbiera...- powiedział.
Tym razem pomyślałem, że coś jest nie tak. Może coś mu się stało...nigdy bym sobie tego nie wybaczył. Pomyślałem o śmierci Lydii, o tym jak jej rude włosy lekko opadają na ziemie razem z nią. O tym, ze moje ręce wtuliły się w nią, kiedy nadchodził jej kres. Byłem przy niej. Do samego końca. Gdybym stracił jeszcze Scotta...
- Musimy go znaleźć.- z przemyśleń wyrwał mnie głos Maddie, dziewczyna wstała z krzesła. Oboje z kuzynek zrobiliśmy to co ona i razem poszliśmy do wyjścia. Pchnąłem drzwi, czując powiew chłodnego powietrza. Wyszedłem na chodnik, rozglądając się na boki. Było tutaj prawie pusto. Jedyne kogo widziałem to jakaś kobieta ciągnąca za sobą dziecko, które było oburzone. Spojrzałem na niebo, na którym kłębiły się czarne chmury. Chyba będzie padać... Razem z Maddie i Miguelem poszliśmy do mojego samochodu. Wyjąłem kluczyki z kieszeni, po czym wsiadłem do wozu. Minęła chwila zanim wyruszyliśmy. Maddie siedziała obok mnie bacznie przyglądając się drodze. Miguel siedząc na tylnym siedzeniu obserwował swój telefon, bawiąc się obudową.
- Co masz przekazać Scott'owi?- zapytałem ponownie. Chciałbym żeby mi powiedziała, to mogłoby wiele wyjaśnić. Przynajmniej tak mi się wydawało.
- Peter jest teraz...opętany? Nasze stado słyszało o tym już wcześniej, więc postanowiło że go zlikwidują wraz ze swoimi dziećmi.- powiedziała dziewczyna.
- Dziećmi?- zapytałem podnosząc do góry brwi.
- Tak, to określenie na tych, których Peter ugryzł. Tak się u nas mówi... moje stado myśli, że oni mu pomagają w jego planach. Dlatego też chcą im coś zrobić.- Maddie nadal wpatrywała się w szybę samochodu.
- Co chcą im zrobić...? - zapytałem, chociaż czułem, że znam odpowiedź.- Tak ogólnie to nie wiem czy wiesz, ale Peter ostatnim razem chciał zabić Scott'a więc nie wiem czemu miałby z nim współpracować.- powiedziałem po chwili namysłu.
- Mówiłam ci...moje stado tak myśli. Poza miastem mieszka czarownik, znają go chyba wszystkie wilkołaki. Ludzie myślą, że to zwykły naciągacz pieniędzy.- prychnęła.- Ale on naprawdę zna się na czarach. Nasz przywódca poszedł do niego, z prośbą pozbycia się linkotropii. Czarownik długo wymyślał różne mikstury, które mogłyby zgładzić ten dar. Udało mu się, ale niestety...mikstura ma skutki uboczne. Prawdopodobnie Scott straciłby pamięć gdyby zażył napój, nie pamiętałby kim był...ani kim wy jesteście. Chcą go też podać Peter'owi i innym, których kiedyś ugryzł. Najgorzej będzie właśnie z Peterem, nie wiedzą gdzie go znaleźć. Natomiast Scott...okazałby się łatwym celem.- powiedziała. Na chwilę wstrzymałem oddech, zastanawiając się nad każdym jej słowem. Czarownik? Przecież to niemożliwe... przez chwilę zacząłem wątpić, że ta dziewczyna jest spokrewniona z Derek'iem i Corą. Ale skoro wilkołaki istnieją, czemu czarownicy mieliby nie istnieć?
- Czyli możliwe, że właśnie teraz Scott już nie jest wilkołakiem?!- krzyknąłem zdenerwowany.- wyjmij telefon z mojej lewej kieszeni.- powiedziałem do Maddie. Poczułem jej ciepłą rękę na swojej nodze, którą powoli wkłada do wnętrza kieszeni.- Zadzwoń do Scott'a.- nakazałem. Widząc jak dziewczyna wybiera jego numer ulżyło mi. Może teraz odbierze, powie, że wszystko w porządku i właśnie był u Allison? Właśnie tam zamierzałem się udać...
--------------------------------------------------------------------------------
Podjechałem pod dom Allison. Było tutaj dosyć cicho, a w oknach nie paliło się żadne światło. Wysiadłem z samochodu, nakazując Maddie i Miguelowi poczekać. Byłbym strasznie szczęśliwy gdyby Scott odebrał telefon... Zapukałem do drzwi, czując coraz większe zdenerwowanie. Przez chwilę nikt nie otwierał, ale usłyszałem ciche kroki. W progu stanęła zdziwiona Allison, która kierowała wzrok raz na mnie, raz na samochód.
- Dobrze się czujesz Stiles?- spojrzała na moją bladą twarz.
- Nie wiem... Scott'a nigdzie nie ma. Prawdopodobnie jakiś czarownik chce mu dać jakąś dziwną miksturę ,a ja nie wiem co robić.- powiedziałem zaciskając ręce.
- Czekaj...powoli- przewróciłem oczami opowiadając jej całą historię. Po chwili Allison siedziała już z nami wszystkimi w samochodzie, bacznie przyglądając się Maddie.
- Gdzie jedziemy?- zapytała po chwili.
- Do Dereka.- odparłem.
Nie minęło 10 minut kiedy byliśmy już na miejscu. Wpadliśmy do jego domu zdenerwowani i jednocześnie roztrzęsieni. Zauważyłem, że Derek spokojnie siedzi na swojej kanapie, obok niego Cora. Przerwali rozmowę widząc nas. Odwrócili zdziwione twarze w naszą stronę. Derek zerwał się w kanapy, jakby coś go poparzyło.
- Lepiej usiądź...mamy ci coś do powiedzenia.- przerwałem ich wszystkie obawy opowiadając po raz kolejny tą samą historię.
- Ale Scott jest w szpitalu.- powiedział Derek po zakończeniu. Osłupiałem. Coś mu się stało? Muszę tam szybko jechać... może jest ranny. Dlaczego wysłali go do szpitala...przecież jest wilkołakiem. - Pojechał do swojej mamy.- dodał po chwili widząc moje zdenerwowanie. Odetchnąłem z ulgą. Jednak moje nie martwienie się nie trwało długo. Znów przypomniałem sobie o czarowniku, o miksturze. Musimy jak najszybciej zapoznać Scott'a z szalonym planem jednego ze stad.

No i kolejny rozdział gotowy. 

Poznajemy tutaj nową bohaterkę :) 

Mam nadzieję, że wam się spodobało

liczę na komentarze i szczere opinie!~

Rozdział II- sezon 2

Siedziałem na kanapie w domu, oglądając jakiś program w telewizji. Usłyszałem jak ktoś wchodził do domu, to Miguel. Był cały mokry od deszczu, który nie przestawał padać. Po oknie sączyły się pojedyncze kropelki wody. Przez chwilę wpatrywałem się w nie, a potem zwróciłem wzrok w stronę Miguela. Przeszedł obok salonu, jakby mnie nie zauważył. Potem usłyszałem tylko ciche stąpanie nogami po schodach. Była dopiero 16:00, a ja już odczuwałem mocne zmęczenie. Oparłem głowę o tył kanapy, przełączając na kolejny program. Kiedy zobaczyłem nudne wiadomości, wyłączyłem telewizor. Nagle usłyszałem ciche pukanie do drzwi. Powoli wstałem z kanapy i ruszyłem w kierunku wejścia. "Trochę za wcześnie na tatę", pomyślałem przekręcając kluczyk. Uchyliłem drzwi, zauważyłem tam mokrą dziewczynę. Srużki wody spływały po jej brązowych włosach, jej skóra cała przemoknięta od wody drżała z zimna. Dziewczyna wlepiła we mnie swoje duże niebieskie oczy.
- Co ty tutaj robisz?- zapytałem, gestem ręki, pokazując żeby Cora weszła. Dziewczyna przesunęła się o krok, w ten sposób przekraczając próg domu. Rozejrzała się po wnętrzu, a potem wbiła swój wzrok we mnie.
- Chciałam z tobą pogadać...- odparła.
----------------------------------------------------------------------------------
Siedzieliśmy u mnie w pokoju, ona na łóżku, a ja na moim fotelu. Wpatrywałem się w nią, jednocześnie zrobiło mi się głupio. Przed śmiercią Lydii, dziewczyna wyznała mi swoją miłość, a ja udawałem, że to się nie wydarzyło. Tak było prościej. Wszystko byłoby prostsze, gdyby nie śmierć Martin. Rozprostowałem się, spoglądając na nią i czekając na wypowiedź.
- Co u ciebie?- zaczęła trochę niepewnie, wyciągając nogi przed siebie.
- Dobrze...ale chyba o tym chcesz dzisiaj ze mną rozmawiać.- posłałem jej miły uśmiech.
- Pamiętasz naszą rozmowę pod klasą?- Cora wstała, jakby chciała coś jeszcze dodać, ale umilkła. Głośno przełknąłem ślinę, po czym skinąłem głową na znak, że pamiętam. Chwilę siedziałem w ciszy, po czym również wstałem, odkładając laptopa. Zauważyłem jak dziewczyna powoli przysuwa się do mnie, teraz mogłem poczuć jej ciepły oddech, na swojej skórze.
- Powiedziałam wtedy, że...że...cię kocham.- powiedziała to tak cicho, jednak ze względu na to, że stała tak blisko mnie mogłem wszystko wyraźnie usłyszeć. Czułem jak jej ręka powoli chwyta moją, ściskając ją w przyjemnym uścisku. Kiedy dziewczyna zbliżyła do mnie swoją twarz, odskoczyłem od niej, cofając rękę. Od razu zauważyłem ból na twarzy dziewczyny.
- Ja...- szukałem właściwych słów, żeby ją przeprosić. Jednak nic nie mogło przejść mi przez gardło.
- Nie musisz nic mówić, rozumiem.- Cora otarła policzek, a potem wyszła trzaskając drzwiami. Przymknąłem oczy z powodu natłoku myśli. Opadłem na łóżko i zasnąłem.

Ubrany w marynarkę, stałem obok mojego jeep'a. Włożyłem kluczyk do kieszeni od spodni, po czym ruszyłem w stronę szkoły. Kiedy byłem już bardzo bliskich drzwi wejściowych, usłyszałem za sobą cichy śmiech. Odwróciłem się i zauważyłem ją. Była cudowna, ubrana w liliową sukienkę, uśmiechała się do mnie. Jej duże zielone oczy wpatrywały się we mnie, a rude włosy lekko powiewały na wietrze. Dziewczyna podeszła do mnie ujmując moją dłoń. Jej skóra była gładka, a palce miękkie w dotyku. 
- Chodźmy na spacer.- powiedziała tak melodyjnym głosem, że nie byłbym w stanie się jej oprzeć. Lydia pociągnęła mnie w stronę boiska. Staliśmy na środku, wokół siebie mając tylko puste trybuny. Księżyc świecił nad naszymi głowami razem z setkami gwiazd. Noc była bezchmurna, było bardzo ciepło. 
- Pocałuj mnie Stiles.- powiedziała. Złożyłem na jej ustach pocałunek. Lydia uśmiechnęła się po raz kolejny, nadal nie puszczając mojej ręki. - Zatańczymy?- zapytała. Objąłem ją w pasie, czując jak zakłada swoje ręce na mojej szyi, a zaraz potem zaciska je mocniej. Chwilę później poczułem coś mokrego na rękach, zorientowałem się, że to krew. Odsunąłem się od Lydii, która upadała na ziemię. Po raz kolejny ogarnął mnie straszny ból.
- Obudź się Stiles...obudź się.- powtarzałem sobie, jakby to miało mi pomóc. 
- To twoja wina! Przez ciebie umieram, nienawidzę cię.- usłyszałem głos dziewczyny i nagle byłem już tylko w swoim pokoju. 

- Stiles?- Scott stał nad moim łóżkiem. Kiedy zobaczył, że lekko otwieram oczy, odetchnął z ulgą.- Jak dobrze, że wstałeś... już myślałem, że...zresztą nieważne.- jednak McCall nie dokończył. Usiadłem na łóżku, próbując zwolnić swój oddech.
- Śnił mi się koszmar.- przyznałem, spoglądając na nadal mokre okno.- Długo już tu jesteś?- zapytałem, po czym zwróciłem wzrok na przyjaciela.
- Nie...przyszedłem nie dawno. Chciałem sprawdzić, jak się czujesz.- odparł, wpatrując się w pustą przestrzeń przed sobą.- Co to za koszmar?- zapytał po chwili, nie odrywając wzroku od podłogi.
- Nie wiem...nie pamiętam już.- powiedziałem krótko, odwracając wzrok. Spojrzałem na przyjaciela, który wydawał się być pogrążony w myślach. Chwilę rozmawialiśmy u mnie w pokoju, o wszystkich zdarzeniach, które miały miejsce nieco wcześniej. Dawno nie rozmawiałem w taki sposób ze Scott'em, po śmierci Lydii...wszyscy byliśmy dla siebie obcy. Nie wiedzieliśmy o czym rozmawiać w swoim towarzystwie, było tak smutno. Allison przestała się uśmiechać i ledwo co normalnie rozmawiała ze Scott'em. Wszystkim im było tak ciężko po jej stracie, tak jak mnie.
- A co z Peterem?- zapytałem w końcu. Kiedy tamtego dnia, Lydia została zamordowana przestałem przejmować się tym, co się z nim dzieje. Kiedy i jak zdołał uciec, o ile to zrobił. Scott przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią.
- Uciekł...ja, próbowałem go dogonić. Myślę, że będzie zamierzał dokończyć swój plan.- powiedział łamiącym się głosem. - W końcu, połowę już wypełnił.- dodał po chwili namysłu, marszcząc czoło. Spojrzałem na jego smutną twarz, która schylała się lekko ku ziemi.
- Czyli będzie...próbować cię zabić?- zapytałem cicho, jakby te słowa miały go zranić. Jednak Scott wydawał się być nieporuszony moim stwierdzeniem. Skinął głową, po czym wstał. Powolnym korkiem podszedł do okna i wyjrzał na zimowe promienie słońca, które nie dawały ciepła.
- Być może, ale na pewno nie dam mu tego zrobić.- odparł nadal się nie odwracając. Przez moją głowę przeszła dziwna myśl "A gdyby Scott był tam zamiast mnie? Może zdołałby uratować Lydie?" 
Tak bardzo za nią tęskniłem, a zarazem tak bardzo chciałem o niej zapomnieć. Chciałbym żeby wszystko było jak dawniej, kiedy byliśmy tylko głupimi dzieciakami chodzącymi do liceum. Kiedy tylko myślałem o tym, co tak naprawdę stało się w naszym życiu, miałem ochotę cofnąć czas. Nie zabierać Scott'a do lasu, nie pakować się w kłopoty. Być normalnym nastolatkiem.
--------------------------------------------------------------------------

Po odejściu Scotta pozostałem w moim pokoju sam, ze swoimi myślami i laptopem. Trzymałem go teraz na kolanach, przeglądając ciekawe zdjęcia. Po 10 minutach znudziło mi się to zajęcie, więc postanowiłem, że zejdę na dół. Nie zauważyłem tam nic ciekawego, tylko tatę pracującego przy papierach i Miguela jedzącego coś w kuchni. Tak bardzo przyzwyczaiłem się do tego, że jest z nami, że nie zwracałem na niego zbytniej uwagi podczas ostatniego czasu. Dopiero po tym, kiedy dowiedział się, że Scott jest wilkołakiem nawiązałem z nim jakiś większy kontakt. Przysiadłem obok niego przy stole, kiedy nagle zaburczało mi w brzuchu. Zorientowałem się, że nic nie jadłem od wczorajszego dnia. Zajrzałem do lodówki widząc tam tylko żółty ser i jakąś szynkę. Zwróciłem się w stronę mojego taty i powiedziałem.
- Chyba pójdę zjeść na miasto.- Miguel szybko wstał, wpychając resztę kanapki do buzi,
- Idę z tobą.- odparł, maszerując w stronę wieszaków z kurtkami. Zdziwiłem się, że chcę ze mną wyjść, skoro właśnie skończył jeść kanapkę. Jednak nie powiedziałem mu nic, tylko bez słowa włożyłem na siebie kurtkę. Wychodząc na dwór zauważyłem, że nadal pada deszcz. Niebo całe pokryte chmurami nie wyglądało jakby zaraz miało się wypogodzić. Zszedłem po śliskich schodkach, wyciągając kluczyki z kieszeni. Wsiadłem do samochodu zapinając pas.
Przez całą drogę nie rozmawiałem z Miguel'em, nie wiedziałem o czym. Jechaliśmy wsłuchując się tylko w odgłosy silnika. Mój samochód od kiedy miałem wypadek był trochę pobijany, całe szczęście dało się nim jeszcze jeździć. Co prawda mój tata musiał oddać go do naprawy, ale był prawie jak nowy. Tylko parę rys i wgnieceń gdzieniegdzie. Po paru minutach byliśmy na miejscu. Wyszedłem z samochodu, widząc przed sobą mój ulubiony bar z czasów kiedy jeszcze gdzieś wychodziłem. Uśmiechnąłem się na widok starych marmurowych schodów i ciężkich drewnianych drzwi. Kiedy je popchnąłem, poczułem zapachy różnych dań. Wszedłem do środka, słysząc za sobą kroki Miguela. Przysiadłem na jednym ze stolików, otwierając kartkę dań. Drugą podałem kuzynowi, który niechętnie ją przyjął.
- Tak naprawdę...nie przyjechałem się tutaj najeść.- powiedział odkładając menu na stół. Spojrzałem na niego z zaskoczeniem, oczekując dalszej wypowiedzi.- Chciałem z tobą pogadać.- odparł w końcu, wyciągając ręce i kładąc je na stole. W tym samym momencie podeszła do nas kelnerka, była bardzo młoda. Być może pracowała tutaj tylko dorywczo.
- Co podać?- zapytała z uśmiechem.
- Hamburgera i colę.- odparłem. Po chwili dziewczyna zanotowała sobie zamówienie, po czym odeszła od stolika. Zauważyłem jak z uśmiechem podchodzi do kolejnych gości. Odwróciłem wzrok w stronę kuzyna.
- O czym chcesz gadać?- zapytałem, poczułem burczenie w brzuchu. Teraz zdałem sobie sprawę, że naprawdę dawno nic nie jadłem.
- Zauważyłem, że cały czas chodzisz przybity...widziałem jak Cora wychodzi zła z naszego domu. Stiles...czemu wszystkich ranisz?- zapytał. "Czemu wszystkich ranisz?" poczułem silny uścisk w brzuchu. Czy naprawdę wszystkich ranię? Od ostatniego czasu starałem zachowywać się normalnie, ale tak naprawdę nic nie jest dobrze. Nie chciałem jednak aby ktokolwiek ucierpiał na tym co mówię i co robię. Myśl o Corze znów przywołała smutne wspomnienia. Zignorowałem ją, potraktowałem jak nikogo ważnego. Zachowywałem się jakby była nikim. 
- Nie chcę...ranić.- powiedziałem ze smutkiem w głosie.
- Nie możesz cały czas myśleń o Lydii. Żyj dalej. - powiedział, jakby chciał mnie wesprzeć. Jednak ja poczułem do niego nienawiść, chociaż wcale nie powiedział niczego złego. Może właśnie dlatego wszystkich tak traktuje?
- To nie takie proste...- odpowiedziałem, w tym samym momencie podeszła do nas kelnerka. Ustawiła przede mną wielkiego hamburgera i colę. Spojrzałem na jedzenie, ale straciłem ochotę by cokolwiek przełknąć. Kiedy tylko pomyślałem o Lydi, o tej krwi, o zadrapaniu na jej skórze zemdliło mnie. Wstałem od stołu widząc przed sobą rozmazane twarze. Czułem jak moje nogi odmawiają posłuszeństwa i mają zamiar się przewrócić. Usłyszałem krzyki Miguela, a zaraz potem straciłem świadomość, że jestem w barze.

Jak co tydzień, nowy rozdział :) 

Taka tam rozmowa między kuzynami czasem nie zaszkodzi....

jejku, jak dziwnie mi się pisze nie mogąc używać Lydii jako

żywej postaci o.O Wiem to dziwnie zabrzmiało. No...ale

jestem szczęśliwa, bo zamówiłam sobie bluzę z naszym ukochanym

Stilinskim! ♥ Hm...co by tu jeszcze? Jesteście ciekawi co się dzieje z 

Peter'em? 

Rozdział I- Sezon 2

Jej rude włosy lekko otulały moją twarz, oboje staliśmy na zielonej łące, pokrytej kwiatami i trawą. Słońce przygrzewało nasze twarze i ubrania. Moje ręce były na plecach Lydii, przyciskając ją lekko do siebie. Jej pocałunki były bardzo przyjemne, lekko muskały moje usta. Spojrzałem prosto w duże, zielone oczy, które wydawały się promieniować radością. W jednej chwili na jej twarzy, zauważyłem nieprzyjemny grymas. Całe otoczenie zmieniło się w przeciągu sekundy. Staliśmy w ciemnym lesie, słyszałem ciche krzyki i jęki. Zauważyłem jak dziewczyna upada, w moich rękach. Zauważyłem jak na moich rękach pojawia się jej krew, cieknąca prosto z brzucha. W swojej ręce zauważyłem lśniący nóż, który sam trzymałem. Jej oczy wydawały się być pełne lęku, słabości i strachu.
- To toja wina, Stiles.- dziewczyna wyszeptała to tak cicho, ale wszystko dokładnie usłyszałem.- zabiłeś mnie.- powiedziała, po czym upadła na zimną ziemię nadal krwawiąc. 

Obudziłem się, cały roztrzęsiony. Moje ręce drżały pod kołdrą, a z moich pleców spływały pojedyncze kropelki potu. Otarłem czoło, widząc, że jestem u siebie w pokoju. Znów ogarnęła mnie pustka, której nie mogłem pozbyć się od tamtej nocy. Lydia śniła mi się dosyć często, jednak zawsze inaczej ginęła. Tym razem koszmar był naprawdę straszny, ponieważ zabiłem ją ja sam. Wyciągnąłem rękę, żeby zapalić moją lampkę nocną. Potem włączyłem telefon, który wskazywał 4;00. Powolnym i chwiejnym krokiem podszedłem do drzwi, żeby je uchylić. "Zabiłeś mnie..." przypomniały mi się słowa dziewczyny. Od tego wszystkiego rozbolała mnie głowa. Chwyciłem się pobliskiej ściany, żeby nie upaść. Na chwilę zamknąłem oczy, próbując się uspokoić. Kiedy udało mi się nieco stłumić emocje, powoli zszedłem na dół, zaświecając światło w kuchni. Nalałem sobie do szklanki trochę soku jabłkowego, kiedy zauważyłem, że w salonie świeci się światło. Po cichu podszedłem, żeby zobaczyć kto tam siedzi. Zauważyłem mojego tatę, który był zawalony papierami. Kiedy usłyszał moje kroki, zerwał się z miejsca, jakby się przestraszył.
- Nie śpisz?- zapytał ze zdziwieniem, wracając na swoje miejsce.
- Chciałem zapytać o to samo ciebie.- odparłem, podchodząc bliżej i sprawdzając co leży na stole.- Co to?- zapytałem, podnosząc jedno zdjęcie ze stołu.
- To raporty ze śmierci...
- Rozumiem.- odparłem szybko, widząc niewyraźne zdjęcie, przedstawiające rudą dziewczynę leżącą w lesie. Nastąpiła długa cisza, usiadłem obok mojego taty, który wydawał się być smutny. Nic nie powiedziałem, tylko przyglądałem się informacją, które zapisał. "Dziewczyna zginęła, po tym jak mężczyzna zaatakował ją nożem...". Przełknąłem wielką gulę w moim gardle, przypominając sobie ostre pazury Peter'a. Nie miałem zamiaru dalej czytać tych wszystkich zmyślonych historii, które zapisał mój tata. Niestety, nie mógł też napisać, że zabił ją wilkołak, który chciał stać się alphą. Od tego ataku minęły dwa tygodnia, ale za każdym razem, kiedy tylko przypomniałem sobie o głosie Lydii, moje serce kurczyło się.
- Mogę cię o coś zapytać?- odwróciłem się w stronę mojego taty, który nadal wpatrywał się w stolik. Po krótkim namyśle odłożył długopis i spojrzał na mnie.- Tamtej nocy...mogłem zrobić coś, żeby ona nadal...żyła?- zapytałem łamiącym się głosem. Mój tata nie odpowiedział, tylko uścisnął mnie mocno zaciskając ręce na moich plecach. Wtuliłem się w niego, czując jak z moich oczu spływają pojedyncze łzy.
- Zrobiłeś wszystko co mogłeś, Stiles.
------------------------------------------------------------------------------
Stałem pod drzwiami pedagoga w szkole, czekając aż pani Smith przyjdzie na umówione spotkanie. Zauważyłem Scott'a, który razem z Allison idą przez korytarz, oboje nie oddzywali się do siebie, a ich głowy spuszczone były w dół. Poczułem dosyć silny ścisk w żołądku, kiedy usłyszałem przekręcenie gałki w drzwiach. Wszedłem do dosyć jasnego pomieszczenia, w którym było mnóstwo kwiatów. Okno przykrywały beżowe firanki, na parapecie stała mała paprotka, a w rogu szafka z książkami. Na środku ustawiony był drewniany stół, z obydwóch stron ustawione było jedno krzesło. Zauważyłem jak pani Smith wskazuje ręką, abym usiadł na jednym z nich. Wykonałem rozkaz, po czym nerwowo stukałem palcem o blat stołu. Pani Smith była miłą kobietą o jasnej cerze, brązowych włosach sięgających do ramion oraz zielonkawych oczach. Ubrana w szerokie spodnie i beżowy żakiet, podobnego kolory co firanki, przysiadła teraz po drugiej stronie, przyglądając mi się uważnie. Usłyszałem, jak nasypała cukru do herbaty, a następnie podała mi ją. Wziąłem do ręki filiżankę, upiłem łyk słodkiego napoju, po czym odstawiłem go na stół.
- Jestem dzisiaj pierwszym gościem.- pani Smith zaśmiała się, opierając się o oparcie. Uśmiechnąłem się do niej, mimo iż nie miałem na to ochoty. Ta kobieta działała na mnie uspokajająco. - Co u ciebie? Dobrze się czujesz...?- zapytała, jakby prowadziliśmy tylko normalną rozmowę.
- Można tak powiedzieć.- odparłem, po czym upiłem drugi łyk herbaty.
- Czujesz się winny?- zapytała lekko ochrypłym głosem, kładąc ręce na blat stołu. Przez chwilę milczałem, zastanawiając się, co tak naprawdę czułem. Nie czułem się w pełni winny, ale nie mogłem mówić, że jestem niewinny. "Gdybym nie zostawił Lydii samej..." pomyślałem, po czym mocniej zacisnąłem pięści.
- Nie do końca.- odparłem smutnym i zmęczonym głosem. Pani Smith kiwnęła porozumiewawczo głową, po czym zaczęła mówić, o tym, jak można zapomnieć o swojej winie. O tym, że nikt nie powinien się zadręczać. O tym, że czasem tak się dzieje, że ludzie odczuwają winę, chociaż to nieprawda. Te same słowa słyszałem co tydzień, w jej gabinecie. Stopniowo przywykałem do tego, ze pani Smith trzyma tutaj tak dużo książek, znałem już każdy kąt w tym gabinecie. Mógłbym poruszać się tutaj nawet z zamkniętymi oczami. Zdałem sobie sprawę, że właśnie skończyła swoją przemowę, z której zrozumiałem tylko dwa słowa. "Wina" i "ludzie".
- Widzimy się za tydzień.- odparła. Szybko wstałem ze swojego miejsca, biorąc plecak z podłogi. Zarzuciłem go na plecy i wyszedłem na pełen uczniów korytarz. Ruszyłem w stronę swojej szafki, czując na sobie spojrzenia innych. Starając się ich ignorować, szukałem znajomej mi twarzy.
- Cześć Stiles.- prawie podskoczyłem, kiedy za moimi plecami rozległ się znajomy głos. Cora stała niewzruszona moją reakcją, uśmiechając się do mnie jednym z tych spojrzeń "To nie twoja wina". Nienawidziłem tego, gdy ktoś na mnie tak patrzył.
- Hej.- odburknąłem, prawie niedosłyszalnie.
- Jak u pani Smith? Ostatnio nie było cię w szkole, wiesz ile było zadań domowych.- ciągnęła, idąc ze mną korytarzem.- Muszę ci kogoś przedstawić, jeszcze nie zdążyłeś jej poznać.- odparła uśmiechając się. Nawet nie zauważyłem, kiedy chwyciła mnie za rękę, prowadząc w stronę szafek.
- To Stiles, a to Lucy. Pamiętasz? Znalazłeś ją kiedyś w szkole...W sumie była wtedy nieprzytomna.- Cora uśmiechnęła się. Rzuciłem w stronę dziewczyny badawcze spojrzenie, wydawała być się miła. Przypomniałem sobie tamtą noc w szkole, kiedy byłem z Lydią. Lucy uśmiechała się w moją stronę, trzymając w rękach książkę od matematyki.
- Pamiętam.- odparłem powoli. Cora dopiero teraz puściła moją rękę. Po paru minutach odszedłem z dziewczyną, ruszając w stronę klasy. Zanim jednak wszedłem, ciemnowłosa zatrzymała mnie, jednym ruchem ręki.
- Wszystko w porządku?- zapytała z zatroskaną miną.
- Nie...- odparłem. Czułem, ze teraz tylko Cora wydaje się w tym wszystkim być najnormalniejsza. Scott prawie ze mną nie rozmawiał, podobnie jak Allison, Kira i Malia. Zapewne nie wiedzieliby o czym mają ze mną porozmawiać. "Cześć Stiles, jak ci się żyje po tym  dziewczynę zabił Peter?".
- Co się dzieje?- zadała kolejne pytanie. Nagle nad nami rozbrzmiał donośny dzwonek, świadczący o tym, że lekcja się zaczyna. Przypomniały mi się słowa Cory, przed tym całym incydentem. "Ja...ja...kocham cię!" .Wchodząc do klasy, odwróciłem się do niej i powiedziałem...
- Lydia mi się śni...

Witam się znów z wami już w drugim sezonie! 

hm..rozdział trochę krótki, ale kolejne są już dłuższe.

Szczerze? Przestałam lubić Corę... nie wiem stała się

taka nachalna xd Jeżeli chcecie wiedzieć to w zakładce "Bohaterowie"

doszedł ktoś całkiem nowiutki i możecie to obczaić. A w zasadzie to

dwie osoby ^_^ Ale pojawią się troszeczkę później. Na razie skupię się

na żałobie Stiles'a... 

Zapowiedź II sezonu

Cześć!
Jako, że stary sezon dobiegł końca dzisiaj pokaże wam filmik :3 Mam nadzieję, że wam się spodoba i mimo śmierci jednej z postaci dalej będziecie czytać ^_^

Rozdział XII

*Zanim przeczytasz ten rozdział włącz tą muzyczkę (link)

Rozdział XII

Wszyscy zebraliśmy się przy szkole, tak jak było to zapowiedziane. Po raz pierwszy w życiu widziałem Lydię ubraną w taki sposób, najważniejsze co to adidasy na jej nogach. Biały top z jakimś napisem, a na to skórzana kurtka. Niżej miała ciemne legginsy. Wszyscy ubrani byli inaczej niż zwykle, założyli na siebie luźniejsze, sportowe ubrania, w których lepiej byłoby im uciekać oraz walczyć. Kurczowo zaciskałem w ręce moją latarkę, drugą podając Lydii. Spojrzałem na twarze wszystkich zebranych, z tego grona najbardziej wyluzowany zdawał się być Derek, chociaż pod jego koszulką dostrzec można było napięte mięśnie.
- Na pewno wszyscy chcą iść?- zapytał Scott, spoglądając na grupkę osób. Kiedy się zastanowić, byliśmy tylko głupimi nastolatkami, którym wydawało się, że mogą uratować świat. Staliśmy tam teraz z plecakami i latarkami w rękach, obserwując się z poważnymi minami. Wszyscy potakująco kiwnęli głowami, na znak, że są gotowi podjąć się zadania.
- To bardzo niebezpieczne, jeżeli nie chcecie...- zacząłem, ale Cora była szybka i przerwała mi w pół zdania. 

- Dosyć tego, nie mamy czasu- ponagliła nas - Skoro wszyscy chcecie się narażać, to idziemy wszyscy.- powiedziała bez żadnych wyrzutów. Czasem zastanawiałem się, czy ta dziewczyna ma chociaż trochę współczucia i potrzeby ochrony innych. 

- Lydia, Malia, Cora i Derek pojadą z tobą, a ja ze Scott'em na motorze.- powiedziała Kira, patrząc na mój samochód. Wyjąłem z kieszeni kluczyki, otwierając jeep'a. Zauważyłem jak dziewczyny i Derek kolejno wsiadają do pojazdu. Wyjąłem z kieszeni komórkę, zauważyłem tam 3 nieodebrane połączenia od taty. Przez moje plecy przeszedł dreszcz, ale nie mogłem teraz oddzwonić. Nie w tym momencie, ważniejsze było życie mojego przyjaciela. Szybko wsiadłem do samochodu ruszając zaraz za Scott'em. Byli teraz tylko parę metrów przed nami. Gdzie tak właściwie jedziemy? Przez głowę przeszło mi jedno nurtujące mnie ciągle pytanie. Jednak zaraz domyśliłem się, że chodzi tutaj o stary dom, w którym kiedyś uwięziono Argent'a. Spojrzałem na zegarek, była już 16:30. Na dworze było szaro, a słońce powoli zachodziło za horyzont. Po 10 minutach byliśmy na miejscu, wysiadłem z samochodu widząc przed sobą znaną mi już ścieżkę prowadzącą w głąb lasu. 

- Jaki jest plan?- zapytała Malia. Wszyscy stanęliśmy teraz w małym kółku, tak jak przed meczem kiedy się naradzamy. 

- Nie rozłączamy się...staramy się przeżyć.- Scott powiedział to spokojnym głosem, jednak wyczułem jego niepewność. Pozostali kiwnęli tylko głowami i ruszyli w stronę lasu, poszedłem zaraz za Lydią. Zauważyłem jak dziewczyna ma nieobecny wyraz twarzy. Chwyciłem od tyłu za jej rękę, po chwili poczułem jak dziewczyna ściska mnie mocniej. Idąc, rozglądałem się na boki, szukając jakiegoś cienia, jednak nic nie zauważyłem. Nagle dotarliśmy do znanego już nam wcześniej miejsca. Dom nadal wyglądał strasznie, tym razem łatwiej było dostrzec wszystko wokół, gdyż nie było jeszcze aż tak ciemno. Podszedłem bliżej, ale Scott zatrzymał mnie jednym ruchem ręki. Sam zaczął natomiast bardzo wolno iść w stronę domu. Nagle usłyszałem mój głośny dzwonek telefonu, widząc zdenerwowanie w oczach moich przyjaciół, szybko go wyciszyłem. "To mój tata..." pomyślałem, o tym jak musi się martwić. Żaden z naszych rodziców nie wiedział gdzie teraz jesteśmy, ani co się z nami dzieje. Wyłączyłem telefon i odłożyłem go na swoje, stałe miejsce. Wszyscy zwróceni byliśmy w stronę domu.
- Myślałem, że już nie wpadniecie.- usłyszałem za sobą chłodny głos Petera. Odwróciłem się, marszcząc brwi. Wyglądał na bardzo rozluźnionego, jakby dobrze się bawił. Na samą myśl o tym, że zaraz zacznie się walka przeszły mnie dreszcze. Scott spoglądał na niego, pełnym wyrzutem spojrzeniem, podobnie jak Cora. Allison natomiast mocniej zacisnęła swój łuk, szykując się do bitwy. Derek miał taką samą minę, jak wcześniej, co mnie wcale nie zdziwiło.
- Jesteś sam?- Scott zapytał niedowierzając, w jego głosie słychać było nutkę strachu.
- Czasem jesteś przezabawny McCall...- Peter zaśmiał się, po czym poprawił swoje rękawy.- Chłopcy- pstryknął palcami, a zaraz za jego plecami wyłoniło się z 10 silnych wilkołaków. Wstrzymałem oddech, widząc minę Derek'a. Nawet on bał się w takiej sytuacji. Jednak nadal staliśmy na przeciwko Petera, rzucając mu wrogie spojrzenia. Czułem jak moje mięśnie napinają się, a pięści ściskają się w w sobie, dusząc przy tym palce.
- Dlaczego to robisz?- zapytała Cora wpatrując się w Peter'a.
- Chcę być alphą...ale to pewnie wszyscy już wiecie.- w jego głosie był taki spokój, jakby właśnie mówił coś kasjerce przy kasie.- Żeby to zrobić...musiałem zabić parę osób, żeby byś silniejszy. Teraz zabiję ciebie.- wskazał palcem na Scott'a, który obrzucił go wrogim spojrzeniem. Wszystkie wilkołaki ruszyły w naszą stronę, zauważyłem jak  jeden z nich atakuje Derek'a, a dwa następne Corę. A co ja miałem zrobić? Byłem...tylko człowiekiem. Spojrzałem na Lydię, która stała jak słup na środku pola walki. Podbiegłem do niej, chwytając ją za rękę. Pociągnąłem w stronę lasu, nakazując jej abyśmy się schowali.
- Co mamy zrobić? Oni ich zabiją!- Lydia była roztrzęsiona, zauważyłem jak po jej policzkach ciekną łzy. Peter właśnie teraz jęknął głośno, a zaraz potem oddał mocny cios Scott'owi.
- Nie możemy pozwolić, żeby Peter zabił ciebie i Scott'a.- powiedziałem ochrypłym głosem nadal trzymając dziewczynę.
- Poczekaj tutaj- powiedziałem, po czym poszedłem na sam tył domu. Wszedłem po drabinie, stałem już teraz na dachu rozglądając się za kominem. Kiedy go zauważyłem zszedłem po małym, ciemnych schodkach dla kominiarzy na sam dół. Zaświeciłem moją latarkę poszukując jednej rzeczy. Nagle zauważyłem, że duże lustro wisiało przy samych drzwiach. Obok niego zawieszony był duży wieszak, do powieszania kurtek. Odwiesiłem lustro ze ściany, ustawiając je przy samym przednim oknie. Poświeciłem latarką w jego stronę, przez co blask rozbłysnął się na oczy wszystkich wilkołaków Petera, które momentalnie zaczęły zakrywać oczy i wyć z bólu. Całe szczęście nasza grupa była odwrócona tyłem do domu i nie ucierpiała na moim pomyśle. Zadowolony z siebie, że mój plan wypalił postawiłem latarkę na parapecie, żeby cały czas świeciła na lustro. Sam natomiast wybiegłem z domu, wzrokiem szukając Lydii. Jednak nigdzie nie mogłem jej znaleźć. Wbiegłem do lasu, biegnąc po wąskiej ścieżce i rozglądając się na boki. Z tyłu słyszałem jęki i wycia wilkołaków, a potem trzask rozbijanego szkła. Domyśliłem się, że wkurzone wilkołaki rozbiły szybę, a potem lustro. Biegłem przed siebie, potykając się o konary drzew. Nagle usłyszałem głośne strzały pistoletu, a potem świsty strzał przelatujące niedaleko mnie. Nie miałem czasu się odwracać, dysząc ciężko przystanąłem na chwilę.
- Aaaaaaaaaaaa!- usłyszałem krzyw Lydii, który rozniósł się po całym lesie. Jednak dokładnie wiedziałem skąd dochodzi, szybko skręciłem w prawo nadal biegnąc. "Lydia, wytrzymaj jeszcze..." mówiłem do siebie ciężko oddychając. Nadal słyszałem głośne strzały pistoletu, Argent..? Przeszło przez moją myśl, miałem nadzieję, że tak. Nagle zauważyłem jakieś dwa cienie, szarpiące się ze sobą. Podbiegłem do nich, widząc jak Peter szarpie Lydię.
- Puść ją!- krzyknąłem do niego, nakazując mu przestać. Peter zacisnął pazury na gardle Lydii.
- Nie zbliżaj się, albo ją zabiję.- wysapał. Stałem nieruchomo, wpatrując się w niego wrogim spojrzeniem.
- Co mam zrobić, żebyś ją puścił?- zapytałem ściszając głos do szeptu.
Jednak Peter nic nie odpowiedział, tylko szarpnął pazurami o gładkie ciało Lydii, śmiejąc się przy tym głośno.
- Nie!- krzyknąłem podbiegając do nich. W ostatniej chwili złapałem opadające ciało dziewczyny. Moje ręce natychmiast zrobiły się czerwone od krwi, miałem w rękach zdrętwiałe ciało rudowłosej, która pobladła na twarzy. Zauważyłem na szyi mocne zadrapanie, z którego sączyła się czerwona krew. Z moich polików spłynęły łzy, mocniej zacisnąłem w objęciach Lydię, czując jej skórzaną, zniszczoną kurtkę.
- Jest dobrze....- wyszeptała, po czym przymknęła oczy- Kocham cię.- dodała zaraz ochrypłym i zdyszanym głosem rozluźniając uścisk mojej dłoni.
- Ja też cię kocham...- powiedziałem  składając na czole Lydii pojedynczy pocałunek. Zauważyłem jak po kolej wokół schodzą się inni. Jednak nie widziałem teraz nic poza nią... Lydia nie żyje.



----------------------------------------------------------------------------------

The end!

Co po niektórzy mają ochotę mnie rozszarpać gołymi rękoma zapewne. Skoro to ostatni rozdział, to chciałabym wam podziękować, ze wytrwaliście do samego końca <3 Naprawdę dziękuję wszystkim czytelnikom bloga, którzy dopingowali Stiles'a. To wy daliście mi chęci do dalszego pisania. Dlatego też oświadczam wam, że napiszę kolejny sezon. Mam nadzieję, że się cieszycie. Szczerze, kiedy zakładałam bloga nie myślałam, że będzie tutaj aż tyle miłych komentarzy. Zastanawiałam się, czy ktoś będzie chciał to czytać i komentować. Jednak, ku mojemu zdziwieniu znalazły się takie osoby ♥ 

Kolejne rozdziały powinny pojawić się za jakieś półtora tygodnia, zaczęłam już coś tam dziubać. .Chciałabym wam również powiedzieć, jak trudno było mi pisać z oczu chłopaka, skoro jestem dziewczyną . Jednak postanowiłam, że następny sezon również będzie pisany również w 1 os. l. poj. 

A tak w trzech słowach, wypowiem się co do rozdziału. Mimo iż ostatni, nadal krótki. Czasem zadaję sobie pytanie, kiedy nauczę się lepiej rozbudowywać akcję? Znaczy, chodzi mi głównie o to, żeby akcje były dłuższe, a nie że postacie przeskakują z jednego do drugiego miejsca :3 Rozdział mi się podoba, chociaż myślałam, że będzie lepszy. Końcówka taka smutna :'( Przepraszam was! Naprawdę kocham tą dziewczynę i sama mam ochotę zabić się za to, że to zrobiłam! Jednak wicie, chciała byście mieli takie zaskoczenie na sam koniec. Mam jednak nadzieję, że nie znienawidzicie tego bloga za to co zrobiłam i dalej będziecie czytać te opowiadania ^_^ 

Jeszcze raz dziękuję, zapraszam do wyrażania swojej opinii :D 

Rozdział XI

- Ten pocałunek...Stiles czemu mi nie mówiłeś?
- Lydia...ja...jeżeli cię uraziłem, to przepraszam. -odparłem trochę zmieszany całym zajściem. Jeszcze niedawno usłyszałem od Lydii, że chcę abyśmy się tylko przyjaźnili.
- Nie uraziłeś, to było całkiem...- szukała właściwych słów.- miłe.
Jednak zanim się odwróciłem, dziewczyna przyciągnęła mnie do siebie i złożyła na moich ustach przyjemny pocałunek.
- Skoro Peter mordował ludzi...musimy go teraz znaleźć.
-Peter chce być Alphą...Będzie musiał mnie zabić, żeby nim zostać.
- Kolejne ciało zamordowane...nie mamy już czasu...

Rozdział XI

Reszta lekcji mignęła w zaledwie chwili, nim się obróciłem stałem na parkingu spoglądając na uczniów, którzy wychodzą roześmiani ze szkoły. Nigdzie nie dostrzegłem Scott'a, pewnie już dawno był w drodze do domu. Nagle zauważyłem jak Lydia idzie prosto w moją stronę. 

- Widzimy się jutro.- złożyła na moim policzku krótki, ale przyjemny pocałunek. Zanim dziewczyna odeszła, chwyciłem ją za rękę i odwróciłem w swoją stronę. Spojrzałem na jej duże, zielonkawe oczy. 

- My teraz jesteśmy...- nie dokończyłem pytanie, gdyż Lydia tylko szepnęła mi do ucha.

- Tak, jesteśmy parą.- poczułem jej oddech na mojej twarzy, po chwili widziałem już tylko jej  rudą głowę, która  kieruje się do swojego samochodu. Uśmiech sam wyskakiwał na mojej twarzy, kiedy myślałem, że Lydia teraz jest moja. "Ona mnie naprawdę kocha..." pomyślałem. Od lat walczyłem o to, żeby dziewczyna poczuła do mnie chociaż namiastkę tego uczucia. Nie mogłem uwierzyć...Lydia naprawdę mnie kocha! Z każdym kolejnym korkiem uświadamiałem to sobie coraz bardziej. Z prawej kieszeni wyjąłem kluczyki od samochodu, zaraz potem wsiadłem do niego i odpaliłem. Po paru minutach stałem przed moim domem, wszedłem na ganek, w którym kiedyś razem z moją mamą co sobotę czytaliśmy książki. Otworzyłem drzwi, które lekko zaskrzypiały.

- Eh...już od miesiąca mam wymieniać te zawiasy.- powiedział mój tata, widząc mnie na korytarzu.- Jak w szkole?- zapytał.

- Czemu mi nie mówiłeś, że kolejna osoba została zamordowana? Czy policja w ogóle próbuje szukać Petera?- rozbiłem całą przyjemną rozmowę, w zaledwie kilku chwil.
- To nie takie proste, jak ci się wydaje...- obrzucił mnie badawczym spojrzeniem. Nagle ze schodów zbiegł Miguel, który najwyraźniej już miał się dobrze. Rzucił mi jeden z tych swoich uśmieszków, po czym spiorunował nas wzrokiem.
- O czym gadacie?- zapytał idąc w stronę lodówki. Zauważyłem, jak wyciąga z niej karton z mlekiem, a zaraz potem bierze spory łyk.
- Dobra, idźcie się lepiej...pouczyć.- powiedział mój tata, wyganiając nas na górę. Razem z kuzynem pobiegliśmy po schodach do mojego pokoju. Szybko wklepałem w internecie jedno słowo "alpha". Byłem pewien, że wyskoczą mi ta bzdurne mity i bajki dla dzieci o wilkołakach, ale informacje zdawały się być naprawdę bardzo ciekawe. Miguel przyglądał i się, siedząc na moim tapczanie. "Przywódca wilkołaków, który pragnie zapanować nad swoim stadem..." odczytując kolejne zdania w jasnym monitorze, zaczynały boleć mnie oczy. Jednak nie przestawałem czytać. Nie wiem nawet jak, natrafiłem na stronie, w której dokładnie opisana była banshee. "Podobno kilku nieszczęśników, którzy spojrzeli banshee prosto w twarz, zmarło". Po moich plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz, jednak starałem skupić się na tym, czego właściwie szukałem. Wklepałem hasło do internetu: "Jak z powrotem stać się alphą" Wyskoczyły mi różne stronki, opisujące dokładnie różne mity i legendy. Jednak jedno zdanie najbardziej zapadło mi w pamięć. "Utracony alpha, żeby powrócić do dawnych łask, musiałby zabić wielu ludzi, ale przede wszystkim alphę, który odebrał mu przywódctwo, albo kogoś kto jest dla niego szczególnie ważny". Wyłączyłem komputer, spoglądając na Miguela, który najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, co właśnie udało mi się odnaleźć. "Kogoś kto jest dla niego ważny." Ale kto to jest? Nie znałem Peter'a, tylko parę rozmów w czasie, kiedy czekałem na Derek'a. Może właśniue on jest dla niego ważny, a może ktoś inny. Cora?

-----------------------------------------------------------------------

- Przecież to Lydia!- Scott był zdziwiony, tym co wczoraj udało mi się odszukać.- Pamiętasz jak na balu...- nie dokończył zdania, widząc Allison, która szła w naszą stronę. Staliśmy przed szkołą, czkając na dzwonek. Dziewczyna uśmiechnęła się na nasz widok, a raczej na widok McCall'a.
- Lydia? Może nie...wydaje mi się, że to ktoś inny.- powiedziałem zflustrowany, nie dopuszczając do siebie tych myśli. Lydii mogłoby się coś stać, tak jak nam wszystkim
- Idziemy dzisiaj?- zapytała Allison, spoglądając na Scott'a.
- Gdzie?- zapytałem spoglądając na tą dwójkę.
- Na polowania.- Allison zaśmiała się po cichu, ale zaraz spoważniała.- Peter...- przypomniała mi.
- Lydia nie może iść z nami.- zaprotestowałem, widząc jej podjeżdżające tutaj auto. Rudowłosa wysiadła z niego i zaraz do nas podeszła, posyłając mi miły uśmiech. Stanęła obok nas, wpatrując się w każdego z osobna, jednak swój wzrok zawiesiła na moich oczach.
- Jaki jest plan?- zapytała swoim śpiewnym głosem. Znów przypomniał mi się fragment wyczytany dziś w internecie. Wszyscy staliśmy cicho, nikt nie chciał odpowiedzieć Martin. W końcu zebrałem się na odwagę, spojrzałem jej prosto w oczy.
- Nie możesz iść z nami...- powiedziałem łagodnym głosem, żeby jak najmniej zranić Lydię. Jednak ta nie zdawała sobie sprawy z wypowiedzianych przez mnie słów. Wiedziałem, że zemsta na Peterze byłaby dla niej ulgą, ale nie mogłem pozwolić na to, żeby coś się jej stało.
- Ale dlaczego?- dziewczyna wyprostowała się, wyciągając przed siebie podbródek.- Jestem odważna.- nadal mówiła, jej głos zmienił się na bardziej płaczliwy. Wyglądała teraz jak dziecko, któremu nie pozwalają zjeść kolejnego ciastka.
- Peter jest groźny...- przypomniała jej Allison.
-Skoro jest groźny, dlaczego wy wszyscy tam idziecie?-zapytała spoglądając na całą zebraną paczkę.- O której jedziemy?- rudowłosa nie przestawała narzekać. W końcu wszyscy ugięliąśmy się pod nią i umówiliśmy się na 17 tutaj przy szkole.

------------------------------------------------------------------------

Reszta lekcji minęła całkiem spokojnie, od czasu do czasu ktoś się zaśmiał, jak to zwykle bywa. Na każdej przerwie rozmawiałem z Lydią, albo ze Scott'em. Trening przeleciał dzisiaj bardzo szybko. Nawet straszne ćwiczenia zdawały się być dla mnie proste. Cały czas myślami błądziłem w dzisiejszym wieczorze, przewidując najgorsze scenariusze. Peter zawsze był nieprzewidywalny, bądź co bądź, ale bałem się go. Odkąd zamordował tylu ludzi w naszym mieście, nie miałem już do niego ani grama zaufania. Ale jak sześcioro nastolatków i Derek miałoby sobie nie poradzić z jednym Peter'em? A może ktoś z nim będzie? Przypomniał mi się poprzedni wieczór, w którym Peter'owi pomagało dwóch dosyć silnych i groźnym mężczyzn. Cora i Scott nie mogli sobie z nimi poradzić, dopiero gdy przyszedł Argent...wszystko poszło zgodnie z planem. Jednak Allison nie pozwoliłaby swojemu tacie znów narazić się na niebezpieczeństwo, sam zresztą też nie puściłbym mojego taty na pastwę jakiś wilkołaków.
- Czym się tak martwisz? Wszystko będzie dobrze...- usłyszałem łagodny głos Lydii, która stała obok mnie, gładząc ręką moje ramię.
- Wiem, ale nadal się martwię. O ciebie, Scott'a...o wszystkich.- powiedziałem odwracając się w jej stronę. Teraz staliśmy dokładnie na przeciwko siebie, a dzieliło nas tylko parę cali różnicy.
- Jesteśmy silni. Nie dam pokonać się jakiemuś Petero'wi.- Lydia uśmiechnęła się lekko. Wiedziałem, że mówi to aby mnie pocieszyć, ale w jej głosie słychać było zdenerwowanie. Nagle poczułem falę gorąca, kiedy zorientowałem się, że dziewczyna mnie pocałowała. Za każdym razem kiedy to się działo, moje ciało przechodziły przyjemne dreszcze. Pocałunek jednak dosyć szybko przerwany został pojedynczym dzwonkiem. Westchnąłem, po czym ruszyłem w stronę klasy, chcąc aby ta przerwa była nieco dłuższa. Złapałem dziewczynę za rękę i poszedłem z nią w kierunku klasy.  Matematyka minęła mi całkiem szybko, nie licząc paru zaśnięć na ławce było całkiem ciekawie. Nauczyciel tłumaczył coś, co trafiało do mnie tylko w połowie, a potem znów myślałem...o Lydii. O jej długich, rudych włosach, o jej miękkich ustach i tych wszystkich pocałunkach. Przez chwilę poczułem jakbym znów mógł ją otulić i pocałować.
- Stilinki!- usłyszałem głośny krzyk nauczyciela. Zorientowałem się, że stoi nade mną ze srogą miną.- Skoro jesteś tak bardzo zmęczony...zostaniesz po szkole sprzątać...
- Tak wiem...salę biologiczną.- odburknąłem prawie niedosłyszalnie.
- Widzę, że już wszystko wiesz.- odparł nauczyciel, po czym wrócił do swoich poprzednich zajęć.
Po lekcjach chwilę stałem na korytarzu, czekając aż nauczyciel od biologi przyniesie mi klucz do sali. Jednak na korytarzu świeciło pustkami, jedyne co zauważyłem to sprzątaczka, które już też wychodziła. Była zadowolona, że dzisiaj to ja za nią posprzątam. Przysiadłem na podłodze zaraz obok drzwi, sprawdzając zegarek na ręce.
- Hej...- Cora stała nade mną, rzucając cień na moją twarz. Uniosłem głowę do góry, zdziwiony jej widokiem.
- A ty za co masz karę?- zapytałem unosząc jedną brew.
- Wdałam się w bójkę... mam karę już od jakiegoś tygodnia. Codziennie muszę zostawać po szkole.- powiedziała dziewczyna, zauważyłem jak kąciki jej ust wyginają się w uśmiechu.
- Bójkę?- zapytałem, chociaż było to dosyć podobne do Cory.- z kim?- zapytałem.
- Nawet nie znam jego imienia, to jakiś dupek.- powiedziała z wyrzutem, siadając obok mnie.- wkurzył mnie i tyle.- powiedziała. Pokiwałem głową, jakbym dokładnie rozumiał sytuację Cory. Przez chwilę panowała dosyć niezręczna cisza, która zdawała się ciągnąć wieki. Postukiwałem lekko palcem, o zimną wypolerowaną podłogę.
- Boisz się?- Cora nagle ją przerwała, wpatrując się we mnie. Przygryzłem dolną wargę, nie wiedząc co odpowiedzieć.
- Jak my wszyscy.- odparłem spokojnym głosem, jednak denerwowałem się.
- A co jeśli...komuś z twoich bliskich się coś stanie?- dziewczyna po raz kolejny zadała pytanie.
- A co jeśli nie?- również zapytałem.
- Nienawidzę jak odpowiadasz pytaniem, na pytanie.- Cora zaśmiała się, a zaraz potem odgarnęła z twarzy włosy. Przez chwilę nic nie odpowiadałem, zastanawiając się gdzie jest nauczyciel. Siedzieliśmy tu już dobre 10 minut, a jego nadal nie było.
- Gdzie jest ten głupi nauczyciel?- sam nie wiem kogo o to pytałem, samego siebie, czy może Corę, która zdawała się nie słuchać. Wpatrywała się prosto przed siebie, zatopiona we własnych myślach.- O czym myślisz?- moje pytanie najwyraźniej obudziło ją z tego głębokiego przemyślenia.
- A...to nic ważnego.- odburknęła krótka, oplatając swoje kolana rękoma.
- Coś nie tak?- ponownie zapytałem widząc niezadowolenie dziewczyny.
Cora jakby poprawiła swoje miejsce na podłodze, po raz kolejny próbując wygodnie się ułożyć. Wierciła się teraz niespokojnie, kołysząc w tą i z powrotem. Spojrzałem na nią, jednym z tych pytających spojrzeń.
- Masz już chyba wystarczająco dużo problemów...zresztą ignorowałeś mnie wcześniej, więc nie sądzę, że chcesz wiedzieć co się dzieje.- odpowiedziała pełnym westchnienia głosem. Zaraz potem wstała, wyprostowała się, zarzuciła swoje ciemne włosy do tyłu i odeszła w stronę drzwi. Szybko wstałem biegnąc za nią, nie rozumiejąc o co jej chodzi.
- Zaczekaj...- zawołałem, wyciągając do niej rękę, jakby to miało ją zatrzymać.- Co zrobiłem?- zapytałem ochrypłym głosem.
-Nie rozumiesz?! Przez cały czas próbowałam ci powiedzieć, że ja....ja...coś do ciebie czuję. - odpowiedziała oschłym tonem, odtrąciła moją rękę i wyszła z budynku. Nie rozumiejąc całej sytuacji, jak to możliwe żeby Cora była we mnie zakochana? Zawsze traktowała mnie, jak...kogoś bliskiego. Jednak nie myślałem, że to może być coś wiecej niż tylko przyjaźń. Tymczasem postanowiłem, że nic tu po mnie. Nauczyciel nie zjawiał się już od dłuższego czasu, a przecież niedługo mieliśmy wyruszyć na poszukiwanie Petera. A raczej...zabicie go...

------------------------------------------------------------------------

Wróciłem do domu, pełny zmęczenia i ulgi, którą poczułem wchodząc do znajomego pomieszczenia. Zrzuciłem torbę na bok i pobiegłem po schodach do góry. Ku mojemu zdziwieniu na óżku siedziała Lydia. Kiedy usłyszała moje kroki, odwróciła się w moją stronę.
- Co tutaj robisz?- zapytałem zdziwiony. Jednak podobało mi się to, że była blisko mnie, właśnie w tej chwili.
- Chciałam pobyć z tobą.- odparła. Podszedłem do niej, lekko się nachylając. Po chwili dziewczyna ułożyła się wygodnie na łóżku, a ja na niej. Poczułem jak jej ręce wędrują na moją szyję, delikatnie mnie tuląc. Uśmiechnąłem się, zamykając oczy. Przekręciliśmy się i to Lydia teraz leżała na mnie. Przyciągnąłem ją do siebie, lekko całując jej usta. Chciałbym, żeby ta chwila nigdy nie przemijała. Trwała wiecznie, ale niestety. Byliśmy umówieni na 17, żeby zrealizować nasz plan.
- Stiles?- szepnęła Lydia do mojego ucha.
- Tak?- zapytałam równie cicho.
- Nic nam się nie stanie...wiesz?- przez chwilę zastanawiałem się nad tym co powiedziała, ale w końcu odparłem krótko.
- Wiem.

------------------------------------------------------------------------

Ostatnią scenę dopisałam właśnie przed chwilą. Aw....jak słodko. 

To miał być ostatni rozdział, ale jednak będzie jeszcze jeden! 

Jakos za długo by to trwało, więc podzieliłam to na dwie częśći. 

Rozdział X

W poprzedniej części...
- Argent żyje.
- W takim razie idziemy go szukać.
-Nie będzie tak łatwo go odebrać. Peter go uwięził.
Schowaliśmy się za jednym z większych drzew, które stało natomiast blisko dosyć wysokiego krzaku.
- Może przez komin?
- Miguel? Co ty tutaj robisz?
 Zauważyłam jak Scott'a i Corę zaatakowały jakieś wilkołaki.
- Musimy pomóc Scott'owi i Corze...tam jest wyjście.
- Będziesz siedział tak cicho, już do końca życia?- Miguel zdawał się być obrażony.
- To co widziałeś, może wydawać ci się...dziwne.- zacząłem.
- Scott, jest wilkołakiem

Rozdział X

Obudziłem się, nawet nie wiedząc kiedy się położyłem. Co dzisiaj? Piątek, pomyślałem, po czym wygramoliłem się z łóżka. Leniwie spojrzałem na zegarek, ustawiony na szafce nocnej. 8:00, wszystko wskazywało na to, że jestem spóźniony. Podszedłem do szafy i wyciągnąłem z niej koszulkę i jeansy. Od razu włożyłem na siebie świeże ubrania, zauważyłem, że całą noc spałem w tych wczorajszych. Były brudne od ziemi, i od jakiegoś czarnego pyłu. Przypomniało mi się, jak schodziłem w kominie, żeby uratować Argenta. Chwyciłem za mój plecak i zbiegłem po schodach na dół, w jadalni siedział mój tata.
- Chcesz kanapkę?- zapytał pokazując talerz na środku stołu.
- Jestem spóźniony.- odparłem i miałem już wychodzić.- ale kanapki sobie nie odmówię.- odparłem szybko, wróciłem się i chwyciłem za jedną z nich. Nie minęły dwie sekundy, a kanapka znajdowała się już w moim żołądku. - Miguel poszedł do szkoły?- zapytałem zdziwiony faktem, że nie obudził mnie ranem.
- Źle się czuje.- odpowiedział mój tata, ze zmartwioną miną. Czyżby po tym wszystkim, co wczoraj zobaczył zrobiło mu się niedobrze? Jednak nie miałem czasu o tym myśleć, wybiegłem z domu, czując orzeźwiający powiew wiatru. W poszukiwaniu kluczyka od samochodu, zauważyłam Lydię, która stoi obok uliczki.Szczerze zdziwił mnie jej widok, tutaj, rano.  Podeszła do mnie, nakazując wsiąść do samochodu. Wyłożyłem kluczyki otwierając pojazd i wsiadając na miejsce kierowcy.
- Chyba musimy porozmawiać...- dziewczyna spojrzała prosto przed siebie. Nie mogłem wyczuć, czy czuje zdenerwowanie, czy może jest wesoła? Jednak w jej oczach zauważyłem odrobinkę strachu, którą bardzo dobrze przykrywała swoim nieokreślonym wyrazem twarzy. Lydia spojrzała na swoje paznokcie, przyglądając im się uważnie. Zaraz potem spojrzała mi prosto w oczy, oczekując ode mnie odpowiedzi. Siedziałem na fotelu, czując narastający we mnie strach. "Tylko nie panikuj" powtarzałem sobie w myślach, przypominając sobie mój pocałunek z Lydią. Zawsze kiedy ją zauważałem wydawała się lśnić blaskiem, była taka idealna. Ostatnio coraz lepiej mi się z nią rozmawiało, od czasu kiedy odkryła kim tak naprawdę jest Scott i ona sama. Czasem wydawało mi się, że przez ten pocałunek wszystko zniszczyłem, naszą przyjaźń. Dziewczyna dała mi wyraźnie do zrozumienia, że nie chce ze mną być, a ja nadal próbowałem wszystkiego, żeby tylko z nią byc.
- Ten pocałunek...- zaczęła trochę ochrypłym głosem.- Stiles czemu mi nie mówiłeś?- odparła już bardziej zdecydowanie.- Wiem...że podobałam ci się ale myślałam, że to ci już przeszło.- kontynuowała dziewczyna. Siedziałem na miejscu, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Głośno przełknąłem ślinę, zastanawiając się nad tym co czuję. Emocje, które teraz odczuwałem nie można było ich opisać. Kłębiły się w mojej głowie, a następnie wszystkie wyparowały i zostawała tylko pustka.
- Lydia...ja...jeżeli cię uraziłem, to przepraszam. -odparłem trochę zmieszany całym zajściem. Jeszcze niedawno usłyszałem od Lydii, że chcę abyśmy się tylko przyjaźnili.
- Nie uraziłeś, to było całkiem...- szukała właściwych słów.- miłe.- odparła w końcu, niespokojnie wiercąc się na fotelu. "Lydia uważała, że nasz pocałunek był...miły?" nie mogłem uwierzyć, że słowa wypowiedziane przez dziewczynę były prawdziwe. Wszystko stało się tak szybko, najgorsze było to, ze nie bardzo wiedziałem co teraz mam zrobić. Siedzieć tam i uśmiechać się do niej, czy po prostu przytulić ją i pocałować? Jednak zanim się odwróciłem, dziewczyna przyciągnęła mnie do siebie i złożyła na moich ustach przyjemny pocałunek. Zaraz potem stawał się intensywniejszy, czułem jak jej warki lekko muskały moje. Nasze przyspieszone oddechy równały się w jedność, moje ręce otuliły Lydię w pasie, przyciągając ją do siebie. Potem wplotłem ręce w jej rude, grube włosy nie przestając jej całować. Mój łokieć niechcący przycisnął klakson. Pod jego głośnym dźwiękiem odskoczyliśmy od siebie przestraszenie. Jednak po chwili znów przyciągnąłem dziewczynę do siebie.

------------------------------------------------------------------------------------

- Całowaliście się?- głos Scotta wydawał się być rozbawiony. Kiedy zauważył moją minę, zmienił minę na poważniejszą.- No to chyba...dobrze, co nie?- rzucił bez przejęcia.
- No tak...ale nie wiem, czy teraz jest moją dziewczyną?- zapytałem akcentując ostatnie słowo. Cały czas nie mogłem wybić sobie z głowy naszej przygody w samochodzie. Byłem ze Scott'em w drodze na trening la'crossa. Miałem na sobie strój naszej drużyny, a w ręku trzymałem kij.
- Skoro się całowaliście...to raczej tak.- odparł, patrząc prosto przed siebie. Zastanawiałem się nad czym on myśli, może o Allison? Ciekawe jak im się teraz układało? Po tym jak znaleźliśmy Argent'a całego i zdrowego, Allison musiała być przeszczęśliwa.
- A co z tobą i Ali?- zmieniłem temat, widząc jak inni gracze biegną na rozgrzewkę.
- Odkąd znaleźliśmy jej ojca...jest naprawdę szczęśliwa.- odparł uśmiechając się, jakby przypomniał sobie roześmianą twarz dziewczyny. Nagle rozległ się głośny gwizdek trenera, który wyglądał na wściekłego- czyli jak zawsze. Miał na sobie jakąś koszulkę i czarne dresowe spodnie, do tego adidasy i gwizdek zawieszony na szyi. Roześmiałem się na jego widok, jednak wbił on we mnie gniewne spojrzenie.
- Stilinski! Na ziemię i 50 pompek!- rozkazał.
- Ale ja nic nie zrobiłem...- odparłem jak małe dziecko.Kiedy trener wbił we mnie jeszcze bardziej gromki wzrok położyłem się na ziemi, podpierając rękoma. Zacząłem robić pompki. Ciężko to ćwiczenie nazwać tym czym miało być, jednak musiałem odbyć swoją karę. Kątem oka spoglądałem na biegających wokół graczy.
Po 10 minutach rozgrzewka dobiegła końca. "Wreszcie..." pomyślałem i podbiegłem do Scott'a, który wydawał się być mało zmęczony ćwiczeniami.
- Skoro Peter mordował ludzi...musimy go teraz znaleźć.- powiedział ściszonym głosem, wpatrując się w trybuny.
- Jak chcesz to zrobić?- zapytałem, przypominając sobie słowa Petera "Nikt z was nie pokrzyżuje mojego planu! Nikt"- O jaki plan do cholery mu chodziło?- zapytałem lekko zirytowany.
- Ostatnio rozmawiałem z Deatonem. - zaczął zdenerwowany Scott.- Pamiętasz jak Peter powiedział, że chce być swoją wcześniejszą postacią?- zapytał, a ja tylko kiwnąłem głową,- Peter chce być Alphą... nie wiem dokładnie jak to zrobi, ale zabija dlatego, że chce być silniejszy. Chcę mieć większą moc. - dokończył mrużąc oczy, jakby słońce go raziło.
- A co Deaton powiedział?- zapytałem spoglądając na przyjaciela.
- Będzie musiał mnie zabić, żeby nim zostać.- dokończył. Nagle w moich uszach rozbrzmiał głośny gwizdek trenera. Zasłoniłem ręką uszy, nadal nie mogąc pozbierać się po tym, co powiedział Scott. Peter będzie go musiał zabić, żeby sam stać się alphą. Te słowa dźwięczały w mojej głowie, teraz nie mogłem nic innego usłyszeć. Ktoś chciał zabić mojego najlepszego przyjaciela, to nie możliwe.

-----------------------------------------------------------------------------------

Przez resztę dnia nie zauważyłem Lydii, z jednej strony cieszyłem się, a z drugiej miałem ochotę z nią porozmawiać. Stałem teraz na korytarzu szkolnym, przygotowany na ostatnią dzisiejszą lekcję. Wyciągnąłem z kieszeni telefon, modląc się aby znajdowała się w nim wiadomość od rudowłosej.
- Cześć.- z zamyśleń wyrwała mnie Cora, dziewczyna miała ze sobą swój plecak, a w ręce trzymała parę książek.
- Twoje oczy...- powiedziałem rozglądając się, czy nikt jej nie zauważył. Zakryłem jej głowę ręką, schylając ją jednocześnie. Szybkim krokiem ruszyłem z nią w stronę szatni. Nikogo tutaj nie było o tej godzinie, więc Cora mogła się wyprostować.
- Długo się już świecą?- zapytała zdenerwowana dziewczyna.
- Nie wiem...przecież nie widziałem cię wcześniej.- odpowiedziałem. Cora westchnęła, po czym zamknęła powieki skupiając się na czymś. Po chwili otworzyła je, znów miały normalny niebieski kolor.
- Co się stało?- zapytałem spoglądając na nią.
- Nie wiem...denerwuje się. Nie mogę uwierzyć, że to Peter.- powiedziała łamiącym się głosem. W końcu była to jej jedyna rodzina, nie licząc Derek'a. Mimo, iż kiedyś zrobił coś złego, wszyscy zdążyliśmy mu przebaczyć. Sam nawet polubiłem tego gościa, ale nigdy w pełni bym mu nie zaufał.
- Nikt nie może...-powiedziałem łagodnym głosem, chwytając Corę za rękę. Zauważyłem jak po jej policzku cieknie pojedyncza łza.
- Musimy go znaleźć.- powiedziała stanowczo, ocierając ją ręką.
- To będzie trudne...słuchaj. Musisz przestać się tak zadręczać.- powiedziałem w końcu stanowczym głosem. Chciałbym w jakiś sposób dotrzeć do tej dziewczyny...pomóc jej. Ostatnio przeszła naprawdę ciężkie chwile.
- To nie takie proste. A właśnie... Scott kazał mi coś ci przekazać.- powiedziała ściszonym głosem, jakby to była ważna tajemnica.- Kolejne ciało zamordowane...

Nie bijcie za krótki rozdział! Jestem chora i jedyne czego chcę to leżeć w łóżku. Jednak nie chciałam was zawieść, i jak co tydzień rozdział się pojawił c: Hm...co mogę powiedzieć? Ta...rozdzialik niezbyt ciekawy. Jedyne co mi się w nim podoba to oczywiście pocałunek <taki namiętny> XD Eh...sama nie wiem co mi tam siedzi w tej głowie, ale na pewno nic mądrego. Kurczę aż sama ostatnio byłam zdziwiona jak dostałam 4 za sprawdzian z niemieckiego o.O No to ten...zapraszam jeszcze na drugiego bloga o wilkołaczkach ^_^ 

Jak by ktoś chciał poczytać, czy coś... 

http://wszyscy-jestesmy-wilkami.blogspot.com

Rozdział IX

Spoglądałem nerwowo na Corę, oczekując od niej najgorszych słów.
- Zmusili mnie do tego...- powiedziała ochrypłym głosem. Nagle poczułem dziwne drżenie w mojej kieszeni, wyjąłem z niej telefon "Scott", to właśnie jego numer wyświetlił mi się na ekranie. Zerknąłem na dziewczynę, która wyglądała na smutną.  Porozumiewawczym spojrzeniem, dałem jej znać, że odbiorę.
- Halo?- odezwałem się do słuchawki.
- Ściemnia się, chyba musimy już iść.- przypomniał mi Scott.
- Zaraz przyjadę.- powiedziałem, zaraz potem odłożyłem telefon i zamieniłem się w słuch. Ręce Cory lekko drżały, dziewczyna wbiła wzrok w ziemię, jakby przypomniała sobie wszystko co robiła w noc ugryzienia Lucy.
- Stiles...- zaczęła powoli, nadal nie spoglądając w moje oczy. Poruszyłem się niespokojnie na kanapie, byłem bardzo zniecierpliwiony, więc zacząłem obgryzać paznokcie. Były i tak już krótko ścięte, więc sprawiało mi to ból. Nie zważając na krew, która pociekła z jednego palca, nadal oczekiwałem bardzo rozwiniętej wypowiedzi od Cory.- Argent żyje.- powiedziała to tak cicho, jakby zaraz miała całkowicie szeptać. Otworzyłem usta, odebrało mi mowę. "Jak?" "Był pogrzeb..." "On...umarł, wszyscy tak myśleli". Kolejne myśli nasuwały się do mojej głowy w obrotnym tempie. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej razem z Corą pojechałem do mojego domu, gdzie czekał Scott. Nadal siedział na mojej kanapie, lekko zgarbiony, wpatrywał się w jasny ekran od laptopa. Słysząc nasze kroki, odwrócił się w naszą stronę wpatrując się w Corę. Byłem tak szczęśliwy! Wiedziałem, ze ta wiadomość ucieszy mojego przyjaciela, Allison pewnie też.
- Scott, Argent żyje.- powiedziała cicho Cora. Spojrzałem na alphę, był tak samo zaskoczony jak ja. Mocno rozszerzone usta oraz oczy, zdziwiony, ale jednak wesoły wzrok.- Gdzie jest?! -Powiedzieliście Allison?- dopytywał chłopak doznając "szału szczęścia". Pokręciłem przecząco głową, zauważyłem jak Scott wstaje, wyjmuje latarkę z szuflady i rzuca mi ją prosto w ręce. Złapałem ją bez trudu, patrząc na chłopaka.
- W takim razie idziemy go szukać.- powiedział. Zerwaliśmy się z miejsca, uradowani całą sytuacją. Wychodziliśmy właśnie z pokoju, kiedy usłyszeliśmy głośny głos.
- Czekajcie!- Cora chciała nas zatrzymać. Odwróciliśmy się w jej stronę, stała trochę zdenerwowana. Jednak spoglądała tylko na nasze uradowane twarze.- Nie będzie tak łatwo go odebrać. Peter go uwięził.- powiedziała prawie, że niedosłyszalnie. Otworzyłem usta, zdziwiony informacją. Przez najbliższy okres czasu, myślałem, że Peter może być już nawet martwy. Okazuje się natomiast, że to on jest tym zabójcą? Pomyślałem o tych 3 osobach, które zostały zamordowane. W tak okrutny sposób, pomyślałem też o moim tacie, który cały ten czas głowił się nad tym kto kryje się pod tą osobą. Peter...pomyślałem, przypominając sobie jego chytry uśmieszek. Wszystko zaplanował, wymusił na nas abyśmy myśleli, że jego też porwali, a co gorsza zamordowali. Ale po co mu te wszystkie osoby? Dlaczego je zabija? I na co był mu ojciec Allison? Spojrzałem jeszcze raz na Corę, które nie potrafiła ruszyć się z miejsca, potem zerknąłem na Scott'a, który nerwowo sprawdził, która jest godzina. Wciągnąłem na siebie kurtkę i wyszedłem z pokoju, pozostali ruszyli w moją stronę. Wyszedłem z domu czując zimny powiew wiatru, jednak nie miałem czasu, aby zapiąć kurtkę. Od razu sięgnąłem do prawej kieszeni po kluczyki od samochodu, wsiadłem do jeep'a i odpaliłem. Usłyszałem trzaśnięcie drzwi po drugiej stronie. Scott i Cora byli już w środku. Parę razy okręciłem kierwnicę wycofując, potem szybko ruszyłem naprzód. Jechałem teraz tylko i wyłącznie za wskazówkami, które dawała mi Cora  "Skręć w prawo, teraz prosto...i w lewo". Moje ręce były tak samo zdenerwowane jak ja, więc drżały lekko położone na kierownicy samochodu. Przypomniał mi się mój ostatni atak paniki, i wypadek. Szybko jednak odgoniłem te złe myśli od siebie i chyba po raz setny skręciłem w prawo. Nagle usłyszałem te dwa słowa, które chciałem słyszeć już od początku tej wyprawy. "Zatrzymaj się". Nacisnąłem hamulec, po czym wyciągnąłem kluczyki ze stacyjki. Schowałem je do prawej kieszeni, żeby potem nie szukać ich gdzieś indziej. Wysiadłem z jeep'a czekając aż reszta też to zrobi. Znajdowaliśmy się na ciemnym pustkowiu, wokół nas rozpościerał się ogromny las. Było w nim mnóstwo krzewów, co mogło pogorszyć naszą sytuację. Zaświeciłem latarkę, kierując ją na wąską dróżkę wiodącą prosto do lasu.
- Resztę drogi musimy przejść na pieszo.- oświadczyła Cora, ruszając w głąb. Droga była dosyć długa, nie było widać niczego innego, poza drzewami. Parę razy prawie się przewróciłem o wystający konar od drzewa. Za każdym razem słyszałem ciche parsknięcie Cory. Latarka dawała dosyć mało światła, żeby widać było dokładnie co znajduje się na ziemi. Nie zważając na zimno, podałem swoją kurtkę dziewczynie. Zauważyłem, że strasznie trzęsie się idąc za mną. Nie miała na sobie nic, oprócz cienkiej bluzki. Chętnie przyjęła moją kurtkę, od razu wciągnęła ją na swoje ręce. Nagle Scott się zatrzymał, staliśmy teraz pośrodku lasu. Przed nami stał opuszczony dom, duże drewniane schody prowadzące do drzwi wejściowych były bardzo zniszczone. Okna pozabijano deskami, więc nie było widać co jest w środku. Ściany pokryte były pleśnią, oraz gdzieniegdzie pozostałości farby.
- Słuchajcie, w środku jest Peter, który pilnuje Argenta- Cora ściszyła głos do szeptu. Schowaliśmy się za jednym z większych drzew, które stało natomiast blisko dosyć wysokiego krzaku. Dzięki temu, nikt nie mógł by nas dojrzeć w tych ciemnościach. Widząc spojrzenie Cory szybko wyłączyłem latarkę robiąc głupi uśmiech.- Musimy wejść do środka, ale nie możemy tego zrobić przez drzwi.- mówiła wskazując na wielkie wejście.
- Może przez komin?- zapytałem, wyciągnąłem rękę ku górze, żeby wskazać na miejsca na dachu.
- Komin...głupszego pomysłu nie miałeś?- powiedziała oschłym tonem dziewczyna, spuszczając swoje włosy, które poleciały na jej ramiona. Szybko jednak zgarnęła je z powrotem za swoje plecy.
- To wcale nie jest aż takie głupie.- Scott po raz pierwszy się odezwał. Spojrzałem zaskoczony na chłopaka, nie myślałem, że ktoś zgodzi się z tak głupim planem. Jednak alpha wyglądał na bardzo poważnego. Chwilę później staliśmy już bardzo blisko bocznej ściany domu, wpatrując się w górę. Zastanawiałem się jak tam wejdziemy, moje przemyślenia przerwał cichy szelest dochodzący z głębi lasu. Wstrzymałem oddech, słysząc jak kroki robią się coraz głośniejsze. Wpatrywałem się w ciemność, jednak ktoś szarpnął mnie za ramię. Zrozumiałem, ze to Scott, który chce żeby schował się za drzewem. Gałęzie jednego z krzaków bardzo nieprzyjemnie kuły moje ciało, jednak cały czas wpatrywałem się w nadejście nieproszonego gościa. Zauważyłem cień i niespokojnie poruszyłem się na swoim miejscu. Wstrzymałem oddech, nadal patrząc prosto na ciemną postać. Kiedy jego twarzy wyłoniła się zza krzaków i drzew podbiegłem do niego z oburzoną miną.
- Miguel? Co ty tutaj robisz?- wyszeptałem głośno. Starałem zachować spokój, tak aby nikt nas nie usłyszał. Zauważyłem, jak zza drzew wychodzi też Cora i Scott.
- Poszedłem z wami....co wy do cholery robicie w nocy, w środku lasu?- również szeptał. - I dlaczego szeptamy?- dodał po chwili zastanowienia. Spoglądałem na niego, wbijając w niego morderczy wzrok.
- Śledzisz mnie?!- powiedziałem to chyba zbyt głośno. Usłyszeliśmy głośne trzaśnięcie otwieranych drzwi. Pociągnąłem Miguela za rękę, i wbiegłem razem z nim za dom. Zauważyłam jak Scott'a i Corę zaatakowały jakieś wilkołaki. Cała akcja toczyła się w obrotnym tempie. W ciemnościach, nie można było dostrzec, kto wygrywa, a kto...nie. Zauważyłem tylko wystraszoną twarz Miguela, który się nie ruszał. Siedział skulony, wpatrując się w walkę, którą ledwie dostrzegał. Macałem teraz po trawie, szukając latarki. "Upuściłem ją..." przypomniało mi się, to stało się wtedy kiedy Scott mocno szarpnął za moje ramię. Teraz pewnie leżała gdzieś w polu bitwy. Zauważyłem coś opierającego się o ścianę domu, podszedłem bliżej wskazując ręką, żeby Miguel został na miejscu.
- To drabina..- powiedziałem do siebie, uśmiechając się. Wróciłem do Miguela, nachyliłem się przed nim i wyszeptałem do niego kilka słów.- Słuchaj...nie ruszaj się stąd okej? Gdyby ktoś tutaj szedł skryj się w lesie i nic nie mów.- Miguel zdawał się, że rozumie każde moje słowo. Patrzył tylko wystraszoną miną w moją stronę. Podbiegłem po cichu do drabiny, opartej o dom. Wszedłem kilka stopni wyżej, wpatrując się czy nikt mnie nie widzi. Całe szczęście wszyscy zajęci byli walką. Teraz stałem już na dachu, szybkim ruchem schyliłem się. Podszedłem do komina, na szczęście do samego dołu prowadziła mała drabinka zrobiona specjalnie dla kominiarzy. Wcisnąłem się w małą ciemną dziurę i zacząłem schodzić w dół. Znajdowałem się w ciemnym pomieszczeniu, byłem tutaj sam. Rozejrzałem się w poszukiwaniu Argent'a. Na środku pokoju, znajdowało się krzesło, obrzucone jakąś starą kołdrą. Odkryłem ją i ku mojemu zdziwieniu, na krzesełku siedział cały i zdrowy Chris. Jego oczy były zamknięte, a na jego ciele nie było śladów żadnych zadrapań. Rozwiązałem liny, zawiązane na jego  rękach, oraz nogach.
- Argent...- powiedziałem ściszonym głosem. Jednak nic nie odpowiadał.- panie Argent- powtórzyłem, tym razem trochę głośniej. Usłyszałem głośny krzyk Cory, która prawdopodobnie upadła na ziemię. "Myśl Stiles, myśl!". Bardzo szybkim i mocnym ruchem ręki uderzyłem Argent'a w twarz, mężczyzna pokiwał głową i otworzył oczy. Odetchnąłem z ulgą, pomagając mu wstać. Stawiał powolne i chwiejne kroki, jednak z każdym z nich szło mu coraz lepiej.
- Musimy pomóc Scott'owi i Corze...tam jest wyjście.- wskazałem na drzwi.- a ja wszedłem...tędy- pokazałem na kominek ustawiony obok dwóch foteli i kanapy. Zauważyłem jak twarz Argenta zmienia się, z zatroskanej i uczuciowej, w zabójczą i groźną. Chris wyciągnął dwie bronie i szedł teraz w kierunku drzwi. Poszedłem niepewnie za nim, widząc jak wyłamuje drzwi. Zaczęła się prawdziwa walka, wilkołaki i Peter nie dawały za wygraną. Rzucały Scott'em i Corą w tę i z powrotem. Przemknąłem obok całej walki, podbiegając do Miguela.
- Musimy teraz czekać.- powiedziałem tak cicho kucając obok niego. Nie wiem, czy mój kuzyn nie doznał szoku. Nie oddzywał się do mnie przez cały czas, odkąd tutaj przyszedł. Zastanawiałem się też, jak mam wyjaśnić całe zajście. Usłyszałem głośne wrzaski, tym razem głosy były niznajome. Wyjrzałem zza ściany i zauważyłem, jak dwóch przeciwników zwija się z bólu na ziemi. Peter stał jeszcze o własnych siłach wpatrując się w dwójkę nastolatków i Argenta.
- Chytrze... jednak mnie nie pokonacie. Myślicie, że tyle planowania pójdzie na marne? Zobaczycie, że uda mi się otworzyć ten portal i osiągnąć dawniejszą postać!- krzyknął, po czym uciekł do lasu. Cora zerwała się, żeby za nim pobiec, jednak Scott ją przytrzymał. Wyszedłem zza domu, słysząc za sobą kroki Miguela. Kuzyn wybiegł na sam środek, wpatrując się w nas wszystkich.
- Co to ma znaczyć?- spojrzał na pazury Scott'a, które nadal nie były schowane.- O co chodzi?!- krzyknął. Zauważyłem, jak dwoje wilkołaków niespokojnie porusza się na ziemi. Podszedłem, żeby podnieść moją latarkę.
- Chyba powinniśmy już wracać.- oświeciłem drogą, wiodącą w głąb lasu.
_______________________________________________________
Szliśmy trochę wolniej, niż wcześniej, gdyż Argent miał chyba zwichniętą kostkę. Wreszcie dojrzałem mój samochód w oddali. Coraz bardziej się do niego zbliżaliśmy. W mojej głowie wciąż dźwięczały słowa Petera "Zobaczycie, że uda mi się otworzyć ten portal...", kolejny krok "Osiągnę dawniejszą postać" i znów kolejny krok. Spojrzałem na Miguela, który szedł tuż za mną wpatrując się w małe światło latarki. Eh...jak ja mu to teraz wyjaśnię? Kłamanie nie miałoby już sensu, wszystko dokładnie widział. Wszyscy zmieściliśmy się do samochodu, który od razu odpaliłem. Odwiozłem wszystkich do domu, aż w końcu zostałem z Miguelem sam w aucie. Zapadła nieunikniona cisza, wdawało mi się, że trwa wieczność.
- Będziesz siedział tak cicho, już do końca życia?- Miguel zdawał się być obrażony.
- To co widziałeś, może wydawać ci się...dziwne.- zacząłem.
- Dziwne? To więcej niż dziwne...- odparł robiąc zdziwioną minę.
W końcu zatrzymałem się tuż przed naszym domem, spojrzałem na mojego kuzyna.
- Scott, jest wilkołakiem. Ma pewne zdolności... tych wilkołaków jest więcej w Beacon Hills. - wreszcie to powiedziałem. Miguel, początkowo nie mógł uwierzyć w to co słyszy. Jednak wydawał się, jakby przyswajać tą wiadomość do siebie.
- Czyli prawie wszyscy twoi znajomi to te dziwne stworzenia? A ty..?- nie dokończył pytania, ale dokładnie wiedziałem o co mu chodzi.
- Nie, nie jestem wilkołakiem.- odpowiedziałem, próbując się uśmiechnąć. Wysiadłem z samochodu, zamykając za sobą drzwi. Razem z Miguelem weszliśmy do domu. Kuzyn jeszcze na chwilę mnie zatrzymał.
- Twój tata wie?- zapytał. Pokiwałem głową, po czym razem z Miguelem poszliśmy do mojego pokoju. Można by powiedzieć, że bardzo dobrze to przyjął. Nasze relacje jeszcze bardziej się poprawiły, co mnie ucieszyło. Rozmawiałem z nim jeszcze przez jakąś godzinę, miał mnóstwo pytań, co było zrozumiałe. Chętnie odpowiadałem na każde z nich, tym sposobem skracając mu całą historię. Wyglądał na naprawdę zaszokowanego, ale jednocześnie zafascynowany tym, ze wilkołaki istnieją. Przypomniało mi się, że też taki byłem kiedy Scott został jednym z nich.
- A Lydia?- zapytał, widząc moją minę na wypowiedziane jej imię.
- Nie, ona jest banshee.- powiedziałem, bez zbędnych pytań opowiedziałem mu, co to oznacza.
- Kochasz ją, prawda?- jego pytanie kompletnie wybiło mnie z rytmu. Przypomniał mi się nasz pocałunek w szpitalu, słowa Lydii "Jesteśmy tylko przyjaciółmi..." i mój wypadek. Spojrzałem na Miguela i odpowiedziałem...
- Tak.
_______________________________________________________

♥

Noo, ale mi się podoba ten rozdział. Samozachwyt XD I ostatnia scenka też, takie pogodzenie Stiles'a z Miguelem. Od teraz ich relacje będą trochę inne nich dotychczas. Cieszycie się, że Argent powrócił do żywych? Chciałam was tak nabrać...i tyle :P W następnym rozdziale dosyć...hm...poważna? Rozmowa Stiles'a i Lydi.  Dobra, resztę opinii zostawiam wam :* 

Jak zawsze kolejny rozdział pojawi się za tydzień!